بچه‌های دیروز و بزرگ‌ترهای امروز، خاطرات زیادی از بهرام شاه‌محمدلو دارند که با آن مهربانی صدای دلنشین، در قالب آقای حکایتی و در برنامه «زیر گنبد کبود» قصه می‌گفت و حکایت‌های دلنشینی تعریف می‌کرد. فضا و شکل برنامه، نقش زیادی در پرورش قدرت تخیل بچه‌ها داشت. ضمن این‌که در قالب یک برنامه نمایشی و سرگرم‌کننده، مفاهیم موردنظر تربیتی به‌خوبی به بچه‌ها منتقل می‌شد.
شاه‌محمدلو یک بار در یک گفت‌وگو به منشأ و منبع این شیوه قصه‌گویی و این شکل از بیان دلنشین انواع و اقسام حکایت‌ها اشاره کرد و گفت: گرچه امروز من را با قصه‌ها به یاد می‌آورند، اما مادر برای من شیرین‌ترین خاطره‌ام از قصه است، زیرا از نخستین قصه‌گویان همراه من بوده که با هم به صورت اشتراکی قصه می‌گفتیم. در واقع مادرم، محبوب‌ترین قصه‌گو برای من است.
این بازیگر و کارگردان در آن مصاحبه که با فارس انجام داده بود، حرف‌های خوب دیگری هم درباره قصه‌گویی زده بود: هر عنصر و عمل خلاقانه‌ای اگر با طبیعت انسان ارتباط مستقیم و واقعی داشته باشد، بر دل مخاطب می‌نشیند، حال این انسان در هر سنی که باشد، جذب می‌شود. ما شیوه‌های قصه‌گویی را به تناسب گروه‌های سنی مخاطب در نظر می‌گیریم.
زمانی مادربزرگ‌ها دور کرسی می‌نشستند و قصه‌گویی می‌کردند و به این شیوه مادربزرگ نماد قصه‌گویی شد، اما کودک امروز بنا به شرایط جدیدی که دارد، چندان مشتاق پذیرش این شیوه نیست. ارتباط انسانی به درک ما از مخاطب و آماده‌سازی خوراک مناسب برای روحش یاری می‌کند. احتیاج‌های کودک باید شناخته شده تا امکان برقراری ارتباط نزدیک با کودک مهیا و بر این اساس قصه برای کودک گفته شود. در غیر این صورت قصه‌گویی نتیجه و تاثیر ندارد. اگر فاکتورهای لازم در قصه‌گویی رعایت شود، احتیاج کودک با قصه شنیدن رفع خواهد شد.
شاه‌محمدلو در دوران کم‌بضاعتی و نبود آنچنانی امکانات، با همین زیرگنبد کبود نشان داد اگر فعالان عرصه نمایش و کودک و نوجوان کاربلد باشند، حتی بدون نیاز به تکنولوژی پیشرفته و انواع و اقسام تروکاژها و ترفندهای صنعت سینما و تلویزیون هم می‌توانند مخاطبان کودک و نوجوان را صرفا با یک قصه‌گویی ساده و دلنشین، پای برنامه‌ها بنشانند و آنها را جذب کنند و در عین حال به‌جز تامین سرگرمی این تماشاگران، مفاهیم رشد و تربیتی را هم لحاظ کنند.