گفت‌وگو با کاوه صدقی، سرمربی تیم‌ملی هاکی روی یخ
یک ناشناخته جذاب روی یخ
هاکی روی یخ، یک جور تضاد زیبایی در خود دارد. صدای چوب‌های هاکی روی پیست یخ را باید با گوش‌های خودت شنیده باشی تا عاشق خنکی دلچسب هیجان آن شوی. یک گرمای ناب، در دل زمین یخ‌زده. در ماه‌هایی که کرونا خیلی از رشته‌های ورزشی را به پستوی خانه‌ها، پارکینگ‌ها و سالن‌های تعطیل و نیمه‌تعطیل کشاند، نام هاکی روی یخ به نسبت خیلی از رشته‌های دیگر، بیشتر به گوش ما خورد. آنها ابتدا با فیلم «جایی برای فرشته‌ها نیست » که مستندی درباره تیم‌ملی دختران اسکیت هاکی بود روی بیلبوردها رفتند و بعد هم با درخشش تیم مردان هاکی در مسابقات کاپ آزاد هاکی روی یخ امارات و کسب مدال برنز.
این اتفاق‌های مثبت در حالی رقم می‌خورد که تنها یک سال از عضویت ایران در فدراسیون بین‌المللی هاکی روی یخ (IIHF) می‌گذرد. خود این فدراسیون سال ١٩٠٨ تاسیس شد، اما 111 سال طول کشید تا ایران میخش را روی زمین یخی هاکی بکوبد و اعلام‌حضور کند.
مجمعی که ایران در آن با رای اکثریت به عضویت فدراسیون بین‌المللی هاکی در‌آمد، سال گذشته به میزبانی رم در ایتالیا برگزار شد و کاوه صدقی رئیس انجمن اسکیت هاکی، عضو کمیته ورزش کمیسیون ملی یونسکو و یکی از اعضای کمیسیون صلح کمیته ملی المپیک ایران به عنوان نماینده ایران در آن مجمع حضور داشت. همه این موارد بهانه‌ای شد تا سراغ کاوه صدقی، کاپیتان سابق و سرمربی تیم‌ملی هاکی روی یخ برویم و با طرح دو پرسش از او بخواهیم حکایت گذشته تا حال این رشته نوپا در ایران را شرح دهد.
به عنوان ورزشکار، مربی و مدیر در اینلاین هاکی و هاکی روی یخ فعال بوده‌اید و از ابتدای تاسیس فدراسیون اسکیت هم حضور داشتید. مختصری از آنچه گذشت، افتتاح پیست یخ و وضعیت تیم مردان بگویید.
پیش از انقلاب این رشته بیشتر حالت تفریحی و سرگرمی داشت و از رسمیت خاصی برخوردار نبود. من و بازیکنان همدوره‌ام از حدود سال ۱۳۷۴ در اولین حلقه فعالیت این رشته، اینلاین کار می‌کردیم و همیشه دوست داشتیم هاکی روی یخ بازی کنیم. این دو رشته شباهت و مشترکات زیادی دارد. بنابراین ما در هر فرصتی که فراهم می‌شد هاکی روی یخ کار می‌کردیم، حتی در سفرهایی که داشتیم. کم‌کم شروع کردیم به آموزش، تمرین و لژیونر شدن. مثلا من مربیگری را ادامه دادم تا سطح‌یک بین‌المللی را از آمریکا، رامین عتیقه‌چی داوری بین‌المللی از کانادا گرفت، بعضی‌ها لژیونر شدند و فرزاد هوشیدری یک سال در لیگ حرفه‌ای ترکیه بازی کرد. همه به نوعی فعال بودند در حالی که آن وقت‌ها هنوز زمین یخ هم نداشتیم. بالاخره سال ٢٠١۶ در مسابقات جام‌جهانی اینلاین هاکی ایتالیا اولین کمپ آموزشی هاکی روی یخ را برپا کردیم. آنجا پیست یخ داشت. ما همه تلاش‌مان را برای جذب بازیکنان ایرانی مقیم خارج کردیم و اردو به مربیگری کریس مولر آغاز شد. سپس کمپ‌هایی در گرجستان، امارات و مالزی برگزار کردیم و در همه این برنامه‌ها از جذب بازیکن غافل نبودیم. در نهایت پیست بازار‌بزرگ ایران افتتاح شد که اتفاق خوشایندی بود. با این پیست یخ، انگار خواب‌های چندین ساله ما تعبیر شد. حالا بعد از گذشت نزدیک به ۳۰ سال از شروع تلاش‌های ما، دیگر تمرین هاکی روی یخ در ایران یک آرزو نیست.
در حال‌حاضر جایگاه بانوان در تیم‌ملی هاکی روی یخ ایران چگونه است و «جایی برای فرشته‌ها نیست» چطور به دختران کمک کرد؟
به هر حال ما در ایران نوپاییم و در آغاز مسیر. مربیان بین‌المللی زیادی نداریم که به خوبی به این رشته اشراف داشته باشند. در هر دو بخش ما کادر فنی ویژه خودمان را داریم. در تیم مردان فرزاد هوشیدری کمک مربی است و در تیم زنان اعظم سنایی. من به عنوان سرمربی هر دو تیم برای برنامه‌ریزی فنی، تکنیکی و هماهنگی‌ها حضور دارم. البته در بخش مردان از کریس مولر آلمانی و در زنان از مارینا فاگوئاگا فرانسوی به عنوان مربی و مشاور کمک می‌گیریم. در واقع هر دو مربی در راستای مسؤولیت‌های انسانی و مشارکت‌های اجتماعی‌شان به ایران می‌آیند و در اینلاین هاکی و هاکی روی یخ خبری از قراردادهای آنچنانی نیست. آنها در مواقعی از سال و زمان انتخابی‌ها و اعزام برون‌مرزی، تیم‌ها را همراهی می‌کنند و ما از مشاوره و دانش فنی‌شان بهره می‌بریم. اسکیت هاکی با این‌که رشته‌ای بسیار مهیج و پرطرفدار در جهان است در کشور ما هنوز شناخته‌شده نیست.
در بخش زنان هم این ناشناخته بودن بیشتر دیده می‌شود اما با ساخت و نمایش فیلم «جایی برای فرشته‌ها نیست» به کارگردانی سام کلانتری، به شناخت اسکیت هاکی کمک شایانی شد. هاکی‌بازان ما دیده شدند. از ابتدا تا انتهای تولید این فیلم واقعیت است. واقعیت تلاش‌های زنان ایرانی در ورزش و جنگیدن روی اسکیت. ما باور نمی‌کردیم فیلم تا این حد دیده شود اما جوایزی که گرفت و استقبالی که از آن شد، نشان داد سخن کز دل برآید، لاجرم بر دل نشیند.
مجمعی که ایران در آن با رای اکثریت به عضویت فدراسیون بین‌المللی هاکی در‌آمد، سال گذشته به میزبانی رم در ایتالیا برگزار شد و کاوه صدقی رئیس انجمن اسکیت هاکی، عضو کمیته ورزش کمیسیون ملی یونسکو و یکی از اعضای کمیسیون صلح کمیته ملی المپیک ایران به عنوان نماینده ایران در آن مجمع حضور داشت. همه این موارد بهانه‌ای شد تا سراغ کاوه صدقی، کاپیتان سابق و سرمربی تیم‌ملی هاکی روی یخ برویم و با طرح دو پرسش از او بخواهیم حکایت گذشته تا حال این رشته نوپا در ایران را شرح دهد.
به عنوان ورزشکار، مربی و مدیر در اینلاین هاکی و هاکی روی یخ فعال بوده‌اید و از ابتدای تاسیس فدراسیون اسکیت هم حضور داشتید. مختصری از آنچه گذشت، افتتاح پیست یخ و وضعیت تیم مردان بگویید.
پیش از انقلاب این رشته بیشتر حالت تفریحی و سرگرمی داشت و از رسمیت خاصی برخوردار نبود. من و بازیکنان همدوره‌ام از حدود سال ۱۳۷۴ در اولین حلقه فعالیت این رشته، اینلاین کار می‌کردیم و همیشه دوست داشتیم هاکی روی یخ بازی کنیم. این دو رشته شباهت و مشترکات زیادی دارد. بنابراین ما در هر فرصتی که فراهم می‌شد هاکی روی یخ کار می‌کردیم، حتی در سفرهایی که داشتیم. کم‌کم شروع کردیم به آموزش، تمرین و لژیونر شدن. مثلا من مربیگری را ادامه دادم تا سطح‌یک بین‌المللی را از آمریکا، رامین عتیقه‌چی داوری بین‌المللی از کانادا گرفت، بعضی‌ها لژیونر شدند و فرزاد هوشیدری یک سال در لیگ حرفه‌ای ترکیه بازی کرد. همه به نوعی فعال بودند در حالی که آن وقت‌ها هنوز زمین یخ هم نداشتیم. بالاخره سال ٢٠١۶ در مسابقات جام‌جهانی اینلاین هاکی ایتالیا اولین کمپ آموزشی هاکی روی یخ را برپا کردیم. آنجا پیست یخ داشت. ما همه تلاش‌مان را برای جذب بازیکنان ایرانی مقیم خارج کردیم و اردو به مربیگری کریس مولر آغاز شد. سپس کمپ‌هایی در گرجستان، امارات و مالزی برگزار کردیم و در همه این برنامه‌ها از جذب بازیکن غافل نبودیم. در نهایت پیست بازار‌بزرگ ایران افتتاح شد که اتفاق خوشایندی بود. با این پیست یخ، انگار خواب‌های چندین ساله ما تعبیر شد. حالا بعد از گذشت نزدیک به ۳۰ سال از شروع تلاش‌های ما، دیگر تمرین هاکی روی یخ در ایران یک آرزو نیست.
در حال‌حاضر جایگاه بانوان در تیم‌ملی هاکی روی یخ ایران چگونه است و «جایی برای فرشته‌ها نیست» چطور به دختران کمک کرد؟
به هر حال ما در ایران نوپاییم و در آغاز مسیر. مربیان بین‌المللی زیادی نداریم که به خوبی به این رشته اشراف داشته باشند. در هر دو بخش ما کادر فنی ویژه خودمان را داریم. در تیم مردان فرزاد هوشیدری کمک مربی است و در تیم زنان اعظم سنایی. من به عنوان سرمربی هر دو تیم برای برنامه‌ریزی فنی، تکنیکی و هماهنگی‌ها حضور دارم. البته در بخش مردان از کریس مولر آلمانی و در زنان از مارینا فاگوئاگا فرانسوی به عنوان مربی و مشاور کمک می‌گیریم. در واقع هر دو مربی در راستای مسؤولیت‌های انسانی و مشارکت‌های اجتماعی‌شان به ایران می‌آیند و در اینلاین هاکی و هاکی روی یخ خبری از قراردادهای آنچنانی نیست. آنها در مواقعی از سال و زمان انتخابی‌ها و اعزام برون‌مرزی، تیم‌ها را همراهی می‌کنند و ما از مشاوره و دانش فنی‌شان بهره می‌بریم. اسکیت هاکی با این‌که رشته‌ای بسیار مهیج و پرطرفدار در جهان است در کشور ما هنوز شناخته‌شده نیست.
در بخش زنان هم این ناشناخته بودن بیشتر دیده می‌شود اما با ساخت و نمایش فیلم «جایی برای فرشته‌ها نیست» به کارگردانی سام کلانتری، به شناخت اسکیت هاکی کمک شایانی شد. هاکی‌بازان ما دیده شدند. از ابتدا تا انتهای تولید این فیلم واقعیت است. واقعیت تلاش‌های زنان ایرانی در ورزش و جنگیدن روی اسکیت. ما باور نمی‌کردیم فیلم تا این حد دیده شود اما جوایزی که گرفت و استقبالی که از آن شد، نشان داد سخن کز دل برآید، لاجرم بر دل نشیند.
