خوشبختانه ‌فعالیت‌های مدنی‌ تشکل‌های مردم‌نهاد و بدنه اجتماعی‌ای که این تشکل‌ها دارند خیلی امیدبخش است، چراکه مردم به آنها اعتماد دارند و در راستای این اعتماد مشارکت خیلی جدی از خود نشان می‌دهند. در مورد اخیر برای نجات جنگل‌های حرا نزدیک به 2000 نفر از مردم محلی به واسطه فراخوان این تشکل‌ها زنجیره انسانی شکل دادند. این‌که آنها برای حمایت از رویشگاه جنگلی حرا و آن‌هم در شرایط فراگیری کرونا با رعایت همه پروتکل‌ها حاضر شده‌اند کار بسیار ارزشمندی است. این کار نه از روی اجبار بلکه از روی علاقه صورت گرفت. مردم دیر نزدیک به سه ساعت نشستند و از تاثیرات این اتفاق سوال کردند و مطالبه داشتند. مطالبه‌گری آنها در این مورد موجب اتحاد عجیبی میان آنها شده است و با همدیگر به نوعی پیمان بستند تا تالاب و رویشگاه آنها تحت هیچ شرایطی از بین نرود.
در دیر خانه تشکل‌ها هم داریم، خانه‌ای که حتی در خیلی از شهرهای بزرگ هم وجود ندارد، در حالی که مردم این منطقه با پول خودشان چنین نهاد مستقلی را پایه‌گذاری کردند.
 اینها نشانه‌های امیدبخشی است که نمادهای آن در این منطقه به آشکارا به چشم می‌آید. کاری که ما می‌توانیم انجام بدهیم هم انعکاس این کار ارزشمند به دیگران است و هم تاثیر این فعالیت آنها در سرانجام مطالبه‌ای است که آنها درخواست دارند. ‌
 این واکنش‌ها نشان می‌دهد وقتی مردم همه با هم به شکل متحد پا پیش بگذارند مدیران هم خواه ناخواه مجبور می‌شوند که از خواست مردم تبعیت کنند. خواسته اصلی مردم این منطقه صرفا تعطیلی پروژه پرورش میگو نیست، هرچند بهانه این پروژه اشتغال‌زایی است اما در متن پیش‌نویس این پروژه هم آمده است که این کار باعث اشتغال پنج تا 10 نفر می‌شود. مطالبه اصلی مردم منطقه این است که این طرح در جای دیگری ‌اجرایی شود. نزدیک به 2000 کیلومتر ساحل در خلیج‌فارس داریم در صورتی که تنها در یک ده‌هزارم این سواحل شاهد رویشگاه جنگل‌های حرا هستیم. سوال این است که چرا همه طرح‌های توسعه باید در کنار این جنگل‌ها اتفاق بیفتد؟ باید در نظر داشت که پویش‌های این‌چنینی زمانی به سرانجام می‌رسد که پیروزی نهایی حاصل شود. این مقاومت مدنی از سوی مردم محلی باید تداوم داشته باشد تا به نجات جنگل‌های حرا منجر شود.