حالا من اینجا چی کار می‌کنم؟ این سوالیه که ممکنه هر دانش آموزی وقتی وارد کلاس‌های آموزشی مجازی میشه از خودش بپرسه. چون گاهی حس می‌کنه اصلا بود و نبودش هیچ فرقی نمی‌کنه. معلم اون طرف داره برای لنز کوچیک روی گوشیش حرف می‌زنه و اگه غرق توضیحات نشه هر از چندگاهی منیژه و منیره و سمیه و نفیسه یا نوید و مجید و حمید و سعید رو صدا می‌کنه و فقط یه بله خانوم یا آقا حواسمون هست می‌شنوه و بر می‌گرده سر ادامه مونولوگ هاش. 
کلاس‌های مجازی البته این فرصت رو نصیب معلم‌ها هم کرده تا با آسایش بیشتری سر کلاس درس حاضر بشن. گرچه برخی زیاد از حد احساس راحتی می‌کنن و تصاویری خلق میشه که این روزها توی فضای مجازی کم نیست!
بگذریم. چون با وجود این سامانه شاد دیگه باید بگیم مردیم از خوشی! هم تقلب کردن راحت تر شده هم نحوه نشستن، بهتر بگویم خوابیدن سر کلاس، هم درس نخواندن و به‌جای آن هر کار دیگری انجام دادن. 
اینجاست که شعار مدارس این روزهای ما این میشه که به شبکه ما یا هر کی دیگه می‌خواید بپیوندید.