نامش را چندوقت یک‌بار می‌شنویم؛ نه از رسانه‌های خودمان، بلکه از رسانه‌های تخصصی موسیقی در جهان. آن‌قدر در این چند سال اینجا و آنجای جهان به او توجه شده که حالا بتوانیم بگوییم یکی از هنرمندان بین‌المللی موسیقی امروز ما در دنیاست. مهرزاد خواجه‌امیری را می‌گوییم؛ نوازنده و آهنگسازی که حالا 33ساله است اما ‌فعالیت هنری خود را از ۱۲سالگی نزد استادان برجسته موسیقی
آغاز کرده است.

تازه‌ترین خبر از توجه مراکز هنری جهان به فعالیت‌های او این است که وی برای سومین‌بار برنده مدال جشنواره جهانی «گلوبال موزیک اوارد» شده است تا حالا بتوانیم بگوییم او پرافتخارترین آهنگساز ایرانى در این رویداد مهم موسیقی جهانی است. هر ساله هزاران هنرمند از تمامى کشورهاى جهان در این جشنواره، براى کسب مقام، به رقابت مى‌پردازند که مهرزاد خواجه‌امیرى پس از کسب مدال و درخشش در سال ٢٠١٧ و ٢٠١٩ براى آهنگسازى قطعات «قصه‌گوى شب» و «آتاناسیا»، امسال براى سومین‌بار براى قطعه «تئوس» موفق به دریافت مدال جهانى از آن شده است. این هنرمند در جشنواره موسیقى هالیوود نیز براى ساخت قطعه «کومیتیس» به‌عنوان نامزد بهترین آهنگساز سبک نیوایج جهان انتخاب شده است. در کارنامه افتخارات او، رتبه نخست آهنگسازی گروه سنی نوجوانان برای قطعه «معبد‌شرقی» در سال ۱۳۸۰ و آهنگساز برگزیده چهاردهمین جشنواره بین‌المللی رادیو در بخش مردمی به سال 1398 نیز دیده می‌شود.
خواجه‌امیری از همان ابتدا با انتخاب پیانو به‌عنوان ساز تخصصی خود، اولین اثرش را با عنوان «معبدشرقی» ساخت. این هنرمند جوان در ۱۷سالگی از موسیقی کلاسیک به دیگر ژانرها گرایش پیدا کرد و بعدها برای فیلم‌های «بازی» به کارگردانی سروش صحت و «ما همه گناهکاریم» به کارگردانی حسن ناظر آهنگسازی کرد. از دیگر فعالیت‌های هنری او، می‌توان به آهنگسازی آلبوم «هوا هوایم نیست» اثر حیدر مستخدمین‌حسینی و قطعه «باور» حامد قربانی هم اشاره کرد.
این آهنگساز بین‌المللی محقق هم هست و سال 1390 نتیجه تحقیقاتش درباره‌ موسیقی را طی کتاب «نگاهی به برترین ترانه‌های دنیا» منتشر کرده است. او در این کتاب، متن اصلی و ترجمه ترانه‌های هنرمندان مطرح دنیا را به‌ همراه تحلیل‌هایی در مورد جنس ترانه و علت موفقیت آنها و مقایسه‌اش با ترانه‌های ایرانی آورده است. از خواجه‌امیری تاکنون دو آلبوم نیز منتشر شده است: «خالق» در سال ۱۳۸۹ و «سایه سوم» در سال ۱۳۹۲. آلبوم اول بی‌کلام بود اما در آلبوم دوم، او علاوه‌بر آهنگسازی و تنظیم قطعات، خوانندگی هم کرده بود. او پیشترها درباره این‌که چرا سبک موسیقی جهانی را انتخاب کرده، گفته بود: «من دوست داشتم مردم کشورم کارهای New Age و World Music را تنها با یانی، ریچارد کلایدرمن و دیگر طلایه‌داران این سبک نشناسند و ثابت کنم که یک ایرانی هم توانایی ساخت چنین آثاری را دارد. نه این‌که خود را در مقام مقایسه قرار دهم چون ما خیلی با آنها و کارهای ساخته‌شده در این ژانر فاصله داریم ولی تجربه نشان داده مردم هر کشور در هر سبکی ابتدا علاقه به شنیدن آثار هنرمندان کشورشان دارند و این‌که همین خواستن و توانستن بعدها باعث ادامه راه توسط آیندگان می‌شود».