امیر نوروزی که سال گذشته هم در نمایش «لانچر ۵» ایفای نقش کرد، امسال در دو فیلم «مصلحت» و «مامان» نیز حضور داشت که به نظرم در هر دو به‌خوبی به ایفای نقش پرداخت. به نظرم اگر باهوش باشد، در سینمای ایران تاثیر خوبی خواهدگذاشت. در بخش کارگردانی و نه محتوا، آیدا پناهنده در فیلم «تی تی» حرکت رو به جلویی داشت و توانسته‌است اتفاق جدیدی را در بستر دراماتیکی که خلق کرده به وجود آورد. اقتباس، نکته مهمی بود که در حوزه فیلمنامه دیده شد و همین موضوع نشان می‌دهد سینما فهمیده باید ارتباط خودش را با ادبیات حفظ کند و این نکته بسیار حائز اهمیت است. علاوه بر این از میان ۱۶ فیلم، هفت کارگردان کار اولشان بوده و همگی جوان هستند و این موضوع باز بسیار مهم است که فیلم‌اولی‌ها می‌توانند دوشادوش و همپای کارگردان‌هایی که با سابقه‌ترند، فیلم ارائه کنند و حتی اهداف فیلم‌هایشان بهتر از فیلم کارگردان‌های باسابقه باشد. به نظر می‌رسد به هر حال با نسل جدیدی از فیلمسازان مواجه شده‌ایم که اینها نبض اصلی جریان سینمای ایران را به دست خواهندگرفت و نسل‌های قدیم فیلمسازان کم‌کم دارند به حاشیه می‌روند و کمتر فیلم می‌سازند و کمتر توان حضور و شرکت در جشنواره‌های رقابتی دارند. اما نکته مهم و اساسی همین وضعیت محتوایی فیلم‌هاست که به سمت سیاه‌نمایی حرکت کرده‌اند. به نظر می‌رسد کارگردان‌های ما احتمالا از وضعیت اقتصادی نسبی برخوردارند و دست‌شان به دهن‌شان می‌رسد. امسال که مشکلات معیشتی به دلیل کرونا زیاد شد و افراد در مضیقه بیشتری قرار گرفتند، کارگردان‌های ما بیشتر شاکی بودند تا مردم. حتی به نظر می‌رسید کارگردان‌ها از این‌که مردم اینقدر صبوری و تحمل کردند خیلی عصبانی‌اند. چون مردم را زیاد نقد کردند و در برخی فیلم‌ها مانند «شیشلیک» حتی به مردم توهین کردند.