جناب بیژن نوباوه را كه می‌شناسید. خبرنگار سال‌های دور جنگ و دفاع مقدس و سال‌های نزدیك‌تر در ینگه دنیا و آمریكا و سازمان ملل. بیژن خان  جراحات شیمیایی‌اش هر از چندی عود می‌كند و در بیمارستان هم بستری می‌شود. 
حالا استاد در گفت‌وگویی كه با خبرگزاری مهر درباره مفهوم آزادی داشته مثال جالبی زده. 
استاد گریز و چك و لگدی به حوزه سیاست زده و گفته در ینگه دنیا، رسانه‌ها كاملا با نظامشان هماهنگ هستند و ریز به ریز منافع كلان حاكمیت را در نظر می‌گیرند و چیزی برخلاف منافع ملی خودشان نمی‌گویند. راستش را بخواهید ما هم شبیه چنین چیزی را مثلا در مورد جنگ عراق شنیده بودیم كه كلا خروجی‌های رسانه‌ای جنگ باید با تایید ژنرال‌های چند ستاره پنتاگون منتشر می‌شد.
بیژن‌خان كه خودش هم روزنامه دارد در ادامه این را گفته كه آزادی در ایالات متحده فقط در دو حزب «جمهوریخواه» و «دموكرات» تعریف شده و هیچ كسی حق ندارد در خارج از این دو فعالیت كند. (البته از ما نشنیده بگیرید آش آن‌قدری هم كه بیژن خان می‌فرمایند شور 
نیست. 
نظر ما را خواسته باشید این‌كه شما در آمریكا هر حرفی ولو دری‌وری می‌توانید بزنید ولی نظام رسانه‌ای به گونه‌ای منظم شده كه مخاطب، هر حرفی را نمی‌شنود). 
استاد در ادامه در تفاوت‌های دو حزب حاكم‌، گریزی به تفاوت‌ها و جنگ زرگری بین پپسی و كوكاكولا زده و گفته: «تفاوت این دو حزب آن‌قدر كم است كه به قول آمریكایی‌ها مثل تفاوت بین پپسی‌كولا و كوكاكولاست. یعنی تقریبا هیچ فرقی با هم ندارند. آزادی در آمریكا هم انتخاب بین این دو حزب است. 
كسی نمی‌تواند به مسائل اجتماعی به صورت كامل بپردازد؛ مگر آن‌كه طبق تعاریف آنها صورت گیرد.» (خب سوال ما اینجاست كه توی چنین سیستم مدعی آزادی بیانی حالا تكلیف كسی كه دروغ بخواهد چیست مثلا؟! بگذریم.) 
نوباوه برای این‌كه مصادیق واقعی هم برای بحثی كه مطرح كرده ذكر كند، گفته:‌ «در بسیاری از بزنگاه‌های آمریكا مثل جنبش وال‌استریت یا فرقه داوودیان شما چقدر شاهد انتشار اخبار واقعی بودید؟ یا همین الان در فرانسه اخبار جنبش جلیقه‌زردها كه ده هفته از برگزاری آن می‌گذرد، چقدر به صورت واقعی منتشر می‌شود؟»