زیباسازی شهردل
معماران منظر و شهرسازی و مهندسان طراحی محیط زیست یک اصطلاحی دارند به نام ااغتشاش بصریب. آنها معتقدند اتوجه به رنگ‌ها، گیاهان و پوشش گیاهی به عنوان عوامل زیبایی بخش دیداری در شهرها نه تنها جنبه تزئینی ندارد، بلکه هدف اصلی‌اش ایجاد آرامش و آسایش در محیط است. طراحان محیط، رسالت‌شان معنابخشی به شهر است؛ یعنی هر چه جنبه بصری (دیداری) شهر را تقویت کنیم، بر معنی و تأثیر آن افزوده‌ایم. برنامه‌ریزان این حوزه باید بتوانند ساختمان‌ها، درختان، طبیعت، آب، ترافیک و علائم تبلیغاتی را طوری با هم هماهنگ کنند تا شهر مثل یک رویداد هیجان انگیز در محیط باشد. هرچه میزان این هماهنگی کمتر باشد آلودگی دیداری بیشتری رخ می‌دهد. به زبان ساده می‌توان گفت در این حالت برای مردم اغتشاش بصری اتفاق افتاده. دیده‌اید شهرداری‌ها هم سازمانی به نام زیباسازی دارند که یک قسمت از وظایف این سازمان رنگ‌آمیزی، تزئین و گلکاری نقاط مختلف شهر است تا اغتشاشات بصری را کاهش دهد. این کجا که شهری با نمادهای سبز برگرفته از طبیعت تزئین شود و جان بگیرد و آن کجا که پر شود از شلوغی‌های دلگیر آجر و سازه و بتون و آهن. می‌گویند سیمای بصری هر شهری رابطه مستقیمی با امنیت شهروندان آن دارد. یعنی وقتی شهروندان در شهر حرکت می‌کنند سیمای شهری آنها را تشویق به بیشتر ماندن در محیط می‌کند یا آن‌قدر محیط برایشان دلهره‌آور است که احساس امنیت نمی‌کنند و دلشان می‌خواهد زودتر از آن فرار کنند؟ حالا فکرش را بکنید چرا در نماز این همه توصیه‌مان کرده‌اند به داشتن حضور قلب؟ معلوم است خدا حیفش آمده این شهر سبز را با هرزه‌گردی خیال، نصب علائم و پوسترهای نا‌بجا، ساخت و ساز اضافه و ترافیک زیادی به آلودگی دیداری مبتلا کنیم. از همین امروز بنشینیم خوب سیمای بصری و زیباسازی‌اش را برانداز کنیم. ببینیم برای شهر دل‌مان یک رویداد هیجان انگیز است یا نه؟ دلهره می‌آورد یا امان و امنیت؟ آن وقت است که می‌توانیم بگوییم نمازمان عمود دین‌مان هست یا نه؟ االصَّلاهُ عِمادُ الدِّینِب. [1]
1. [پیامبر اسلام صلی ا... علیه و آله
کنز العمّال: 18889]
