یك نفر در فضای مجازی نوشته بود: «كیفش را بردیم از بازی تیم ملی. به اندازه هشت سالی كه كی‌روش در ایران بود در همین بازی با كره‌جنوبی موقعیت ایجاد كردیم.» شاید حالا زمان خوبی برای قیاس بین كی‌روش و ویلموتس نباشد. مثلا كه چی می‌گویند بعد از هشت سال از كره گل خوردیم؟ اینها كل‌كل‌های استادیومی است برای تخلیه احساساتی كه شاید در این سال‌ها تخلیه نشده‌اند. البته حتی این هم مهم نیست. مهم آن وفاقی است كه دوباره شكل گرفته. لبخندی است كه از اتحاد روی لبان مردم نشسته و البته بازی زیبایی كه این بار یاران ویلموتس انجام دادند. آن هم در دیداری كه كره‌ای‌ها حیثیتی‌اش كرده بودند. خوشحالی هوادارانشان پس از باز شدن دروازه ایران را دیدید؟ مشت‌های گره كرده‌شان را چطور؟ انگار زمین فوتبال برایشان میدان جنگ بود و آنها منتقم! آخرین‌بار با قطبی بود كه به آنها باخته بودیم. دقیقا در جام ملت‌های قطر، سال 2011. از آن سال به بعد یا بردیمشان یا بازی‌ها مساوی شده است. به همین دلیل هم بود كه بازی اصلا شباهتی به یك مسابقه دوستانه نداشت. آن از انتشار كلیپی توهین‌آمیز به تیم ملی ایران كه یك روز قبل از بازی پخش شد و این هم از نوع بازی كردن‌شان كه انگار فینال جام‌جهانی بود برای‌شان! و چه لذتبخش بود متوقف كردن كره با این همه بازیكن در آسمان پرستاره‌اش. با سون هیونگ مین و سایر رفقا. با همه 15 -20 لژیونری كه در فوتبال اروپا دارند. حالا هر چقدر هم كه بگویند بازی برای آمادگی بازیكنان بود و دوستانه مگر ما باورمان می‌شود؟ ناراحتی‌شان پس از بازی را مگر ندیدید؟ انگار جنگ بزرگی را باخته بودند، كه باختند. این تساوی خانگی و در ظاهر دوستانه قطعا برای‌شان مثل شكست بود.
بازی با كره با همه آمار شگفت‌انگیزش حالا دیگر تمام شده است. طلسم نباختن‌های‌مان سر جای خودش باقی ماند و باز هم این مشت‌های ایرانی‌ها بود كه در سئول گره شد اما باید تفكرات قبلی را دور بریزیم و این را قبول كنیم كه تیم ملی راه جدیدی را آغاز كرده است. هزار و یك ایراد فنی می‌شود از این تیم گرفت، می‌توان نقطه قوت‌های خوبی را از سبك بازی ویلموتس بیرون آورد و حتی می‌توان گفت: «چه تیمی داریم ما...» ولی این را نباید فراموش كرد كه مهم‌ترین چیز برای این‌كه یك تیم، ملی شود فقط و فقط اتحاد است. اتحادی كه یكی دو سالی بود به دلیل اختلاف‌های شخصی از بین رفته بود و حالا دوباره دارد جان تازه‌ای می‌گیرد. این تیم، این پیراهن و این سرزمین دوست‌داشتنی‌تر از آن است كه چشم‌تنگی‌ها به آن آسیب بزند. این تیم ایران است؛ یاعلی مدد.
 بدشانسی احمد نوراللهی
احمد نوراللهی هافبك تیم پرسپولیس كه در آغاز نیمه دوم به زمین آمد، همچون تیم باشگاهی‌اش در پست هافبك كناری به كار گرفته شده و در فرآیند هجومی تیم نقش دارد. ده دقیقه پس از ورود به زمین، نوراللهی در نزدیكی محوطه جریمه صاحب موقعیت شوت‌زنی شد و با شوتی فنی، دقیق و پرقدرت دروازه كره را نشانه گرفت اما ضربه‌اش با بدشانسی به تیر دروازه خورد. نوراللهی كه چهارمین بازی ملی خود را سپری می‌كند، با زدن اولین گل ملی تنها چند سانتی‌متر فاصله داشت اما ضربه دیدنی او به تیر خورد.
 گلزنی كره پس از ۵۲۳ دقیقه
تیم ملی فوتبال كشورمان پس از ۵۲۳ دقیقه در دیدار مقابل كره‌جنوبی دروازه‌اش باز شد. تیم ملی فوتبال كشورمان در دیداری بسیار مهیج و زیبا مقابل كره‌جنوبی به تساوی یك - یك رسید. كره كه آخرین بار در جام ملت‌های 2011 قطر به ایران گل زده بود (دروازه سیدمهدی رحمتی در دقیقه 105 آن بازی باز شد)، دیروز توانست طلسم گلزنی به ایران را بشكند و سرانجام دروازه تیم ملی را باز كند. بی‌تردید نام هوانگ اوی‌جو (گلزن این بازی) وارد كتاب تاریخ فوتبال كره شد.
 بیرانوند بهترین بازیكن
علیرضا بیرانوند بی‌شك بهترین بازیكن تیم ملی ما بود. كره‌جنوبی كه از حمایت تماشاگران مشتاق خودی بهره می‌برد، تلاش بسیاری كرد كه دو طلسم ناكامی مقابل ایران در برد و گلزنی را با هم بشكند. اگرچه اشتباه مدافعان ما موجب شد طلسم گلزنی كره‌ای‌ها شكسته شود؛ اما آنها باز هم در پیروزی مقابل ما ناكام ماندند. در این بازی علیرضا بیرانوند با واكنش‌های عالی و حركت‌های دیدنی خود بازیكنان كره را یكی پس از دیگری ناكام می‌‌گذاشت. او با فاصله بهترین بازیكن ما در این بازی بود.