تا همین یکی، دو هفته قبل می‌گفتند بچه‌ها به کرونا مبتلا نمی‌شوند ! از آن اشتباهاتی که نباید هرگز مرتکب شد، حتی اگر قطعی نیست حداقل باید جانب احتیاط را رعایت کرد، آن هم برای بچه‌‌ها که بدنشان کم‌بنیه‌تر از بزرگ‌ترهاست و این که اضطراب برایشان سم است و اگر یکباره با محدودیت یا بیماری مواجه شوند، آسیب‌ بیشتری می‌بینند. الان که آمار کودکان مبتلا به کرونا رو به افزایش است، ای‌کاش والدین برگردند به محدودیت‌ها و باید و نبایدهایی که اسفند و فروردین برای مصون ماندن دربرابر کرونا وضع شده بود. نگهداشتن بچه‌ها در خانه و سرگرم‌کردن‌ آنها کار ساده‌ای نیست، اما حتما ساده‌تر و ایمن‌تر از بیماری و بیمارستان است.در شرایطی که زنگ خطر برای حفاظت از کودکان در برابر کرونا به صدا درآمده با داریوش فرضیایی ( عمو‌پورنگ) هم‌صحبت شدم تا او که دوست بچه‌هاست و ارتباط خوبی با آنها دارد برایمان بگوید که این روزها با بچه‌ها چگونه رفتار کنیم تا کمتر آسیب ببینند.
 کرونا را تبدیل به قصه کنیم 
عمو پورنگ می‌گوید: مدت‌‌هاست همه متخصصان هر روز تاکید می‌کنند که بهترین راه ایمن‌ماندن در برابر کرونا رعایت پروتکل‌های بهداشتی است. مسلما اگر پدر و مادرها نکات بهداشتی را رعایت کنند، بچه‌ها هم دنباله‌رو آنها خواهند بود. این که آدم‌بزرگ‌ها و بچه‌ها تا جایی که می‌توانند از خانه بیرون نروند، خیلی مهم است اما اگر به ضرورت هم لازم است از خانه بیرون بروند حتما از ماسک استفاده کنند و فاصله‌گذاری اجتماعی را رعایت کنند.تا زمانی که ضرورت ندارد به بازار و مراکز شلوغ نروند. درست است که در خانه‌ ماندن سخت است و حوصله بچه‌ها سرمی‌رود، اما الان که کرونا دوباره اوج گرفته بهتر است در خانه بمانند و کمتر هوس پارک و شهربازی کنند. البته باید این نکته را هم یادآوری کنم که بزرگ‌ترها مراقب باشند در زمان هشدار به بچه‌‌ها یا ملزم‌کردن آنها به رعایت نکات بهداشتی در آنها ایجاد استرس و اضطراب نکنند چون همین استرس‌های روزانه می‌تواند در درازمدت در بچه‌ها ایجاد فوبیا و ترس کند که به سادگی آنها را رها نخواهد کرد، حتی در بزرگسالی.به نظرم بهتر است هشدارها و کرونا در قالب داستان برای بچه‌‌ها بازگو شود و به آنها گفته شود که کرونا برای این دوره بوده و قرار نیست برای همیشه در کنار ما باشد و این دوره گذراست. باید به آنها توضیح داد که باید واکسن و داروی کرونا ساخته شود. همه چیز را برای کودکان توضیح بدهیم. بچه‌‌ها و فهم آنها را دست‌کم نگیریم. وقتی به آنها همه چیز را توضیح بدهیم قبول خواهند کرد و گذرا بودن آن را هم می‌پذیرند و استرس کمتر‌ی را تحمل خواهند کرد.
 مردم را گیج‌ کرده‌اند 
به فرضیایی می‌گویم یک دوره کرونا را سهل گرفتیم و بچه‌ها را بیرون بردیم و الان نگهداشتن آنها در خانه شاید به سادگی سری قبل نباشد...
عموپورنگ می‌گوید: مردم سهل نگرفتند، ‌اتفاقا مردم خیلی جدی گرفته بودند کرونا را تا این‌که مسؤولان آن را ساده گرفتند و پارک‌ها و راه سفر را باز کردند.تناقض‌گویی مسؤولان باعث شد تا مردم ندانند ‌مقابل کرونا چه موضعی باید بگیرند. اسفند و فروردین مردم به شدت رعایت می‌کردند و باید اوضاع همچنان ادامه پیدا می‌کرد، اما مسؤولان هر روز یک حرفی می‌زنند، مثلا درباره موضوع سینما هر روز اطلاعیه جدیدی می‌دهند، آخرش هم ما نفهمیدیم سینماها باز است یا نه. درباره استخرها نیز همچنین. مردم تابع گفته و قوانینی هستند که مسؤولان وضع می‌کنند، وقتی مردم هر روز با یک حرف و قانون تازه روبه رو می‌شوند مسلما کلافه شده و کنترل شرایط از دستشان در می‌رود. برای در خانه نگهداشتن بچه‌ها در خانه پدر و مادرها حتما به برنامه‌ریزی نیاز دارند. بهترین رسانه‌ای که می‌تواند بچه‌ها را سرگرم کند، تلویزیون است با برنامه‌های شاد و سرگرم‌کننده، روی شاد بودن برنامه‌ها تاکید می‌کنم چون همین باعث می‌شود که بچه‌ها پای تلویزیون بنشینند. والدین حوصله به خرج داده و وقت بگذارند و با بچه‌ها بازی کنند. قدیم‌ترها مگر ما خودمان را با مار و پله و منچ سرگرم نمی‌کردیم. بازی‌های چند نفره خیلی برای بچه‌ها خوشایند است. الان هم که بازی‌ها متنوع‌تر شده‌اند فقط باید بزرگ‌تر‌ها وقت بیشتری برای بچه‌ها بگذارند. برایشان نمایش اجرا کنند و در کتابخوانی با‌ آنها مشارکت کنند.حتی در نقاشی و رنگ‌آمیزی.الان زمان آن است که پدر و مادرها از کارهای خودشان کم کنند و برای بچه‌ها وقت بیشتری بگذارند.
 مسؤولیت مادران شاغل بیشتر است 
من این را می‌‌دانم که والدین هم گرفتاری‌های خاص خود را دارند، به خصوص مادرهای شاغل که کار و مسؤولیت‌شان چند برابر شده‌است. هم باید سرکار بروند هم باید به بچه‌ها رسیدگی کنند. به نظرم دولت باید با مادران شاغل همکاری بیشتری کند و به آنها مرخصی با حقوق بدهد تا آنها بتوانند به بچه‌ها رسیدگی کنند. یک مادر که با هزار استرس سرکار می‌رود و امکان دارد به کرونا مبتلا یا تبدیل به فردی ناقل شود، وقتی به خانه برمی‌گردد، دیگر توانی برایش نمی‌ماند که بچه یا فرزندان خود را سرگرم کند. الان مهدهای کودک‌ هم تعطیل است و خانواده‌ها باید حواسشان به مادران شاغل بیشتر باشد و خاله و عمه و مادربزرگ و پدربزرگ به آنها کمک کنند. مسلما نباید بچه‌ها را در خانه تنها گذاشت و الان باید انسجام خانواده‌ها بیشتر باشد و به هم کمک کنند.
 تحصیل آنلاین را جدی بگیرید
بچه‌ها این روزها باید به صورت آنلاین درس بخوانند. شاید حتی مهرماه هم نتوانند به مدرسه بروند و تحصیل آنلاین ادامه پیدا کند. این روش درس خواندن اصلا با روش حضوری و سرکلاس قابل مقایسه نیست. اما سلامت بچه‌ها واجب‌تر است. از همه بچه‌ها می‌خواهم درس خواندن آنلاین را جدی بگیرند. هیچ عاملی نباید باعث شود پایه تحصیلی آنها ضعیف شود. باید تصور کنند به مدرسه می‌روند و سرکلاس حضوری هستند، آن بخش از درس را که متوجه نمی‌شوند از معلم و بزرگ‌ترها بپرسند. اگر بچه‌ها بدون این‌که میزان دانش آنها ارتقا یافته‌باشد به پایه و کلاس بالاتر بروند حتما هم خودشان آسیب می‌بینند و هم در آینده جامعه از این کم‌بنیه بودن دانش، لطمه خواهد خورد؛ بنابراین از همه بچه‌ها می‌‌خواهم در دوره کرونا تحصیل و درس خواندن را خیلی جدی‌ بگیرند.
عموپورنگ درباره بچه‌های مناطق ‌کم‌برخوردار که کرونا شرایط‌شان را سخت‌تر کرده، می‌گوید: بچه‌ها هر جا که باشند، بچه‌های ایران هستند. بچه منطقه محروم که گناهی ندارد مجبور است در این مناطق زندگی کند.دولت باید به آنها آموزش‌های لازم را بدهد تا یاد بگیرند چگونه خود را از کرونا مصون نگه‌دارند. ماسک و مواد بهداشتی و ضدعفونی‌کننده هم باید به آنها رایگان داده شود. بیشتر این بچه‌ها به دلیل ناآگاهی از نکات بهداشتی در معرض ابتلا هستند و همه ما درمقابل آنها مسؤولیم و به نظرم دولت باید مسؤولیت خود را درباره به طور کامل انجام دهد. 

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم... 
به عموپورنگ می‌گویم کرونا تهدید است. به نظرتان چگونه می‌‌توان این تهدید را به فرصت تبدیل کرد؟
می‌گوید: کرونا آمد تا ما ضعف‌هایمان را شناسایی کنیم.الان همه می‌دانیم اقتصاد شکننده‌ای داریم و این آسیب‌پذیری همه مردم را نشانه گرفته‌است.از طرفی متوجه شدیم با همه ادعاهایی که داریم چقدر ضعیف‌ هستیم. ویروسی که اندازه‌‌اش با میکرون محاسبه می‌شود همه مردم دنیا را عاجز کرده و حالاست که باید قدر یکدیگر را بیشتر بدانیم و با هم مهربان‌‌تر باشیم و در دروه پساکرونا به یاد بیاوریم در دوره کرونا حتی نمی‌توانستیم مادر خود را در آغوش بگیریم. آیا درد و رنجی بالاتر از این هم هست که والدین نتوانند فرزندان خود را در آغوش بگیرد و بچه‌‌ها در حسرت بغل کردن مادر و پدر بمانند.دردی بالاتر از این که زیر یک سقف هستیم اما نمی‌توانیم کنار هم باشیم و راحت با هم صحبت کنیم.نزدیک هم هستیم اما از هم دوریم.این رنجی است که در تاریخ بشریت ثبت می‌شود و به ما و آیندگان هشدار می‌دهد تا زمان هست تا شرایط مهیاست، قدر هم را بدانیم .تا دیر نشده با هم مهربان باشیم.شاید فردا دیر باشد.