ضرب‌المثلی هست که می‌گوید: مهمان روزی خودش را با خودش می‌آورد. حالا اگر این مهمان، همسایه هم باشد، ارزش حضورش و فراهم کردن آسایش آن چند برابر می‌شود.
شاید از تیتر و عکس‌های صفحه، محتوای یادداشت را حدس زده باشید، می‌خواهم از مهاجران افغانستانی برایتان بگویم، البته مهاجرینی که به دلیل همسن و سال بودنشان با ما، رفیق ما نوجوانه‌ای‌ها هم هستند.
دانش آموزان افغانستانی، از اول حضورشان در کشور ما با چالش‌های مختلفی برای ادامه تحصیل‌شان، رو به رو بودند. مشکلاتی که تعدادی از آنها را از تحصیل منع می‌کرد در حالی که ادامه تحصیل حق هر نوجوانی در هر جای دنیاست.
بهار ۹۴ بود که خبر خوشی منتشر شد و لبخند شیرینی بر لب‌های هموطنان افغان ما نشاند.
رهبر انقلاب دستور به حل مشکل ادامه تحصیل تمام دانش‌آموزان افغانستانی دادند. چه آنهایی که قانونی در ایران زندگی می‌کنند و چه آنهایی که هنوز مراحل قانونی را طی نکرده‌اند.
این خبر به حدی خوشحال کننده بود که چراغ امید را در دل دانش‌آموزان روشن کرد، سال بعد هم قانونی در دولت تصویب شد که دل همه نوجوانان افغان، قرص باشد و همراه ما در کلاس‌های درس حاضری خود را اعلام کنند.
اما متاسفانه دو سال از دستور رهبری نگذشت که چوب لای چرخ امید و آرزوهای نوجوانان افغانستانی قرار گرفت، دولت دستور جدیدی ابلاغ کرد که طبق آن دو گروه بیشتر اجازه تحصیل نداشتند.
این ابلاغیه، امکان تحصیل را از نوجوانان افغانی که نزدیک به ۱۰۰هزار نفر می‌شدند، گرفت. آنها دیگر نمی‌توانستند کنار ما در صف کلاس‌های مدرسه بایستند.
قطعا ما نوجوانه‌ای‌ها حس خوبی نسبت به این وضعیت نداریم.
امیدواریم با توجه به این‌که رهبر انقلاب، توجهی ویژه‌ نسبت به نوجوانان دارند و دستور به حل مشکلات نوجوانان افغانستانی داده‌اند، این دوستان ما بتوانند کنار ما در کلاس‌های درس حضور و غیاب شوند.ما نوجوانه‌ای‌ها هم پیگیر این مساله هستیم و مطالبه خودمان را برای حل کامل این مساله و تصویب قانون جدید توسط مجلس به گوش مسؤولان می‌رسانیم و البته می‌خواهیم دیگر مشکلات نوجوانان افغانستانی نیز حل شود.
عمده نوجوانان افغانستان، در ایران چشمشان به دنیا باز شده است، حق دارند در مدارس تحصیل کنند و کنار ما به اردوهای تفریحی بیایند و شریک خاطره‌های دانش آموزی ما نوجوانان شوند.
این‌که برخی از مسؤولان مانع تحصیل کودکان و نوجوانان افغانستانی شده‌اند، باعث شرمندگی ماست، اما باید فکری اساسی کرد که مشکلات مقطعی و موقت حل و فصل نشوند؛ بی‌سلیقگی مسؤولان جز ضربه زدن به آینده کسانی که بدون اختیار خود در کشور دیگر زندگی می‌کنند، نتیجه دیگری ندارد.