کتابی که به کوچک‌ترها یاد می‌دهد از مناظر متفاوت به مسائل نگاه کنند.
در داستان‌های خردسال، تصویر، اگر حرف اول را نزند، دوتایی با متن، حرف اول را می‌زنند. پس نویسنده‌ کتاب خردسال، اگر هنر تصویرگری داشته باشد، سه هیچ از بقیه نویسندگان جلوتر است. نمونه‌اش آقای علی خدایی است. برخی از کتاب‌های ایشان خلاقانه و زیبا تصویرگری شده است و وقتی کودک کتاب را ورق می‌زند، هر دو صفحه یک‌بار می‌گوید: «اَاَاَاَاَاَ… اوووه… وااای…» بعد هم که به آخر کتاب رسید، دوباره می‌خواهد برگردد و کتاب را از اول بخواند. کتاب «از این طرف نگاه کن» یکی از آثار ایشان است.
داستان از این قرار است که در جنگل، یک تابلو نصب شده است. در نگاه اول، به نظر می‌رسد که تصویر روی تابلو، یک‌سری اشکال در هم ریخته است. شیر از راه می‌رسد و متوجه عکس یک شیر روی تابلو می‌شود. ولی بقیه‌ حیوانات، هیچ شیری روی تابلو نمی‌بینند. شیر برایشان توضیح می‌دهد. با کمک توضیحات او، حیوانات متوجه تصویر شیر می‌شوند. به همین ترتیب، هرکدام از حیوانات، تصویر خودش را در تابلو می‌بیند و آن را به بقیه نشان می‌دهد. کودک مخاطب هم همراه با حیوانات، سعی می‌کند تصاویر مختلف را روی تابلو کشف کند. ماجرا ادامه پیدا می‌کند تا این‌که زرافه از راه می‌رسد و عکس خودش را در تابلو می‌بیند. حالا دیگر حیوانات فهمیده‌اند برای این‌که تصویر مورد نظر را ببینند باید تلاش کنند از زاویه دید طرف مقابل به تابلو نگاه کنند. حیوانات روی دست‌هایشان می‌ایستند تا مثل زرافه، سروته به تابلو نگاه کنند.
کتاب «از این طرف نگاه کن» کتابی است در مورد زاویه نگاه. اگر می‌خواهیم آنچه را که طرف مقابل‌مان حس می‌کند، درک کنیم، باید سعی کنیم خودمان را در جایگاه او قرار دهیم. این کتاب را می‌توانید برای کودکان بالای شش سال بخوانید و بعد از خواندن آن درباره سوال‌هایی مشابه موارد زیر گفت‌وگو کنید:
«حالا شده از یک غذا خوشت بیاید ولی دوستت از آن غذا بدش بیاید؟ چرا این اتفاق می‌افتد؟ آیا می‌توانی با او حرف بزنی و احساس بد او را حس کنی؟ تا به حال شده با دوستت شوخی کنی و او ناراحت شود؟ آیا می‌دانستی که ناراحت می‌شود؟ چرا او ناراحت شد درحالی‌که تو فکر می‌کردی حرف خنده‌داری زدی؟ چطور در مورد احساست با دوستت حرف می‌زنی؟ و سوالاتی از این قبیل.»
حواس‌مان باشد که در این گفت‌وگوها به دنبال این نباشیم که کودک جواب صحیحی به پرسش‌ها بدهد. آن چیزی که اهمیت دارد این است که کودک به این سوالات فکر کند.
شاید بد نباشد خودمان هم سعی کنیم در موقعیت‌های چالش‌سازی که با اطرافیان‌مان داریم، از روش حیوانات جنگل استفاده کنیم و این تلاش‌مان را با صدای بلند بیان کنیم، مثلا بگوییم: «من از دست سروصدای بچه‌های همسایه ناراحتم ولی شاید آنها هم از این‌که در آپارتمان هستند و نمی‌توانند بیرون از خانه بازی کنند، اذیت می‌شوند.» با این روش، بچه‌ها هم یاد می‌گیرند چیزهایی را که در کتاب‌ها می‌خوانند، در زندگی‌شان استفاده کنند.