نگاهی به اظهارات اخیر خوئینی‌ها
خوئینی‌ها در مصاحبه جنجالی خود هاشمی را عملگرایی می‌داند كه برای پیشبرد كار حتی حاضر بود قانون را دور بزند و در این مسیر حتی باید با سخنرانی، نهیب زدن یا محدود كردن، افراد و گروه‌های مزاحم را از سر راه برداشت و اصلا اهمیتی ندارد كه این شیوه قانونی است یا غیرقانونی یا حقی از بین می‌رود یا نه.
خوئینی‌ها حتی آن تلقی فراگیر در میان سیاسیون درباره سخنرانی رئیس دولت سازندگی در آخرین خطبه‌های نماز جمعه قبل از برگزاری انتخابات 76 و نقش و تاثیر آن در رای‌آوری سیدمحمد خاتمی را مخدوش می‌داند و می‌گوید هاشمی خودش به او گفته است كه برخی هواداران ناطق‌نوری از تقلب هواداران خاتمی در انتخابات نگران بودند و وی برای حمایت از ناطق نوری آن سخنان را گفته است.
به گفته خوئینی‌ها، آقای هاشمی تصور می‌كرد ناطق نوری ادامه دهنده همان سیاست‌ها و راهی است كه خود داشته و حتی هاشمی بر آن بود كه همه سازوكارها را طوری طراحی كند تا ناطق رای بیاورد حتی هاشمی آن زمان می‌توانست انتخابات را جوری مهندسی كند كه آن نتیجه‌ای كه می‌خواهد گرفته شود.
وی در تعبیر دیگری به‌دست گرفتن قدرت را یك اصل مسلم در نگاه هاشمی می‌داند و می‌گوید: برایش فرقی نداشت كسی برنجد یا بدش بیاید یا لازم باشد به تخت سینه كسی زده و او را كنار بزند.
موسوی‌خوئینی‌ها همچنین رفتار و مواجهه هاشمی رفسنجانی با اعضای نهضت آزادی، زمانی كه رئیس مجلس بود را نمی‌پسندد و می‌گوید این رویه در دوران ریاست جمهوری او نیز ادامه پیدا كرد و زمانی كه گروهی از ملی ـ مذهبی‌ها در این دوره دستگیر شدند در پاسخ به خبرنگار خارجی كه می‌پرسد آنها فقط نامه نوشته بودند جواب داد كه باید رویشان كم شود.
به‌گفته خوئینی‌ها، هاشمی حتی این رویه را در برابر روزنامه سلام نیز در پیش گرفت و در نماز جمعه علیه این روزنامه حرف می‌زد.
روزنامه سلام در دوران فعالیت خود بارها مسأله تنش‌زدایی و سیاست‌های بازی را كه دولت هاشمی‌رفسنجانی برای كم كردن تنش در روابط ایران با دولت‌های خارجی اعمال می‌شد و همچنین بحث خصوصی‌سازی و دوران سازندگی را به باد انتقاد می‌گرفت.
مدیرمسؤول روزنامه سلام اما معتقد است كه این رسانه تنها یك تربیون در مقابل تریبون‌های متعددی بود كه رئیس جمهور وقت در اختیار داشت اما با این حال فعالیت سلام را مزاحم می‌دانست.
خوئینی‌ها در ادامه گفت‌وگو به روش و منش سیاسی هاشمی نیز اشاره و مطرح می‌كند كه رئیس دولت سازندگی هیچ‌وقت در عمرش در خط اعتدال نبود و در تقسیم بندی اولیه یكی از عناصر كاملا برجسته جناح چپ بود و به استناد مسائل پولی و اقتصادی كه در خطبه‌های نماز جمعه مطرح می‌كرد باید او را سوپر چپ یا چپ رادیكال دانست.
با این وصف او در دوران ریاست جمهوری فكر می‌كرد باید از همه نیروها استفاده كند و از این رو به سمت جناح راست غلتید ولی نتوانست در یك مرزی قرار بگیرد كه هم جناح چپ و هم جناح راست را نگه دارد.
