همیشه وقتی از بیمارانم می‌پرسم كه چرا اجازه دادی دندانت پوسیده شود ؟ در پاسخ می‌شنوم كه جنس دندان من به صورت ارثی ضعیف است و پدر و مادرم هم همین‌طور بودند !
ناخودآگاه یاد كتاب «پدر، مادر ما متهمیم» دكتر شریعتی می‌افتم كه چگونه در گذشته بعضی از سنت‌گرایان، كم علمی، بی‌علمی و عدم تلاششان را به گردن جبر و تقدیر می‌انداختند .
شواهد علمی ثابت كرده است چیزی كه اهمیت ندارد، جنس دندان‌هاست. مطالعات نشان می‌دهد با آموزش نحوه صحیح مسواك‌زدن و نخ دندان و اصلاح رژیم قندی بیماران، فارغ از هرگونه جنس دندان می‌توان از هرگونه پوسیدگی پیشگیری كرد.
بنابراین پیام بسیار مهم برای بیماران این است كه باید برویم مهارت استفاده از مسواك و نخ دندان را بیاموزیم، نه این‌كه به دلیل جبر ژن‌ها، منتظر پوسیدگی‌های دندانی‌مان باشیم.
مردم كشورهای اسكاندیناوی با آموزش‌های اثربخش توانسته‌اند بروز پوسیدگی دندان را به صفر نزدیك كنند. این‌كه می گویم مهارت، به دلیل این است كه داشتن اطلاعات نظری برای كنترل بهداشت دهان و دندان دردی را دوا نمی‌كند، بلكه هماهنگی عصب و عضله دست منجر به برداشتن پلاك‌های میكروبی از سطوح دندانی می‌شود .
پس بیماران باید از پزشكان خود درباره كیفیت صحیح مسواك و نخ دندان بپرسند و كیفیت ‌كنترل بهداشت خود را با بهترین ارزیابی بیرونی یعنی دندانپزشكان، راستی‌آزمایی كنند .
اما نوع مسواك در مقابل چگونه مسواك زدن اهمیت كمتری دارد. یك اشتباه رایج نیز این است كه بخش زیادی از بیماران فكر می‌كنند این خمیردندان است كه میكروب‌های دندانی را از بین می‌برد. در صورتی كه عمل مكانیكی نخ و مسواك است كه نقش اساسی را بازی می‌كند .
البته رژیم قندی را نیز باید حتی الامكان ‌‌كنترل كرد و در صورت استفاده از قندها، باید آن را به حدود یك یا حداكثر دو وعده كاهش داد.
بروز هر پوسیدگی یعنی عدم استفاده از اختیار ما انسان‌ها برای كنترل پوسیدگی و در اینجا همه چیز به اختیار ما انسان‌ها برمی‌گردد و توجه پوسیدگی به ارث ناصواب و ناپسند است.