حاج‌اكبر شریعت كه بود؟
شاعر عزلت‌نشین
متولد داراب بود و وقتی دار فانی را در یكی از محله‌های شیراز وداع گفت كمی از هشتمین دهه زندگی‌اش می‌گذشت. تنها زندگی می‌كرد و تمام میراثش از جنگ، بیماری اعصاب و روان بود و داروهایی كه بخش اعظمی از درآمدش را می‌بلعیدند، اما گلایه نمی‌كرد و در پاسخ به خبرنگاری كه پرسیده بود مگر می‌شود گلایه نداشته باشی، پاسخ داده بود: حالا كه شده!
حاج‌اكبر برادر كوچك‌تری داشت كه در عملیات دوم رمضان در 16 سالگی به شهادت رسیده بود و خودش از 30 شهریور 63 از طرف ارتش جمهوری اسلامی ایران به جبهه اعزام شده و در چندین عملیات از جمله بدر و خیبر شركت كرده بود. سال‌های آخر عمرش را با بیماری‌های مختلفی دست و پنجه نرم كرده بود. دخترانش به خانه بخت رفته بودند و او تنها زندگی می‌كرد. گاهی خواهرش از داراب می‌آمد و گاهی دخترانش سری به او می‌زدند، اما همسرش چند سالی بود كه حاج‌اكبر را تنها گذاشته بود. اهل شعر و شاعری بود؛ سه دفتر شعر سروده بود، اما فقط یك دفتر از او باقی‌مانده كه در اختیار نوه حاج‌اكبر است.
حاج‌اكبر در سكوت و به دور از هیاهو زندگی می‌كرد. یك‌بار از برنامه بدون تعارف تلویزیون به سراغش رفته بودند و یك بار هم تقریبا پنج‌سال پیش برایش بزرگداشتی ترتیب دادند كه آنجا با دست‌های لرزانی كه به‌سختی میكروفن را نگه می‌داشت، درباره شعر «كربلا كربلا...» حرف زده بود.