خوشبختانه طی
یك دهه اقبال به ورزش بیشتر شده و همه ورزش را به عنوان راه حل صحیح بهبود سلامتی پذیرفته‌اند. در
سال های اخیر یكی ازمهم‌ترین بهانه‌هایی كه بیمارانم برای توجیه ورزش نكردن می‌آورند، نداشتن وقت است. البته برای 30 تا 40 دقیقه ورزش در شبانه روز كه شامل 1440 دقیقه است این یك بهانه بی‌معناست.
 مشكل مهمی كه الان بسیاری از جوامع شهری با آن روبه‌رو هستند تحلیل سریع نیروی جوانی و پیری زودرس است. با شروع دهه چهارم زندگی یعنی از ۳۰ سالگی به بعد نیروی جوانی تحلیل می‌رود و چربی‌های تجمع یافته شروع به آسیب می‌کنند. ابتدا بی حالی و كاهش روحیه و
اندك اندك بیماری‌های متابولیك شروع می‌شوند. دیابت، فشار خون، زیادی چربی‌های خون، چاقی، بیماری‌های مفصلی و اسكلتی، بیماری‌های عروق قلبی و مغزی و بیشتر سرطان‌ها به‌دلیل همین موضوع است. چرا در روزهای تعطیل بیشترین فعالیت‌ها و تلاش‌هایمان برای خوردن صرف می‌شود و انرژی برای ورزش نمی‌ماند؟ این واقعیت تلخی است كه بیشتر ما با لذت‌های ابتدایی مثل خوردن از كودكی آشنا می‌شویم ولی لذت ورزش را نمی‌آموزیم. آشنایی با لذت ورزش نیازمند صرف زمان است و كسانی كه منظم ورزش می‌كنند دیگر حاضر نیستند این لذت را با چیز دیگری عوض كنند. پیشنهاد من این است: در روزهای تعطیل بخش قابل توجهی از وقت را به ورزش و بازی‌های ورزشی اختصاص دهیم. با دوستان و فامیل در روزهای ابتدایی بهار، انواع بازی‌های قدیمی مثل هفت سنگ و وسطی را دوباره انجام دهیم. می‌توانیم به جای ماشین سواری به‌صورت پیاده در شهرهای مختلف به گردش بپردازیم. در بسیاری از شهرهای ایران مسیرهای پیاده‌روی یا كوهپیمایی وجود دارد. در ساعات صبح و عصر با حركت در این مسیرها هم با مردم آن شهر و منطقه و فرهنگشان آشنا می‌شویم و هم با انجام ورزش سالم خواهیم بود. یادمان باشد ورزش فعالیتی است كه شما را خسته كند، به نفس نفس زدن بیفتید و باعث تپش قلب شود. جالب این‌كه خوردن و آشامیدن بعد از ورزش
به مراتب حس بهتری ایجاد می‌كند و این به‌دلیل تعادل متابولیك است و وقتی بدن در حالت تعادل است سرحال و سرزنده است و به هم خوردن این تعادل موجب بی‌حالی، كم انرژی بودن و حتی به هم خوردن تمركز و كاهش
 شادابی می‌شود.