از قدیم گفته‌اند «آتش كه گرفت خشك و تر با هم می‌سوزند.» باران هم كه بیاید، كاری ندارد روی دشت و دریا می‌بارد یا در شهر و روستا و روی خانه‌های مسكونی یا آثار تاریخی و كهن و باارزش ملی. سیلاب هم كه راه بیفتد، مسیرش را برای سلامت كسی كج نمی‌كند، به تاخت می‌رود و می‌شوید و می‌برد هرچه در مسیرش قد علم كرده و ادعای وجود می‌كند. درست مثل باران‌ها و سیلاب‌های همین روزهای گذشته كه هر آنچه از آثار تاریخی و میراثی و غیرمیراثی در مسیرشان بود، در استان‌های گلستان، لرستان، همدان، فارس و خوزستان شستند و بردند. البته آنهایی كه قرص و محكم بودند و قدرت و قوتی داشتند و تدبیری در ساخت و معماری شان اندیشیده شده بود، مثل بنای جهانی تخت جمشید در مرودشت فارس، سیلاب اخیر را هم مثل بلاهای طبیعی گذشته، به سلامت پشت سر گذاشتند، اما بناهایی كه گذر زمان، سست و فرتوتشان كرده بود و ترمیمشان هم در سال‌های گذشته جدی گرفته نشد، مثل یخدان میرفتاح همدان یا پل‌های هزار ساله لرستان، زیر فشار كمرشكن سیلاب فرو ریختند و تسلیم قهر طبیعت شدند. البته هنوز نه آمار دقیق و كاملی از تعداد و چگونگی آثار تاریخی آسیب دیده و تخریب شده وجود دارد و نه بساط بارش‌ها و سیلاب به طور كامل از زمین و آسمان كشورمان جمع شده تا ما هم آمار دقیقی از تخریب ایران كهن و داشته‌های باارزشش به شما بدهیم، اما تا همین‌جای كار اخبار و گزارش‌های رسیده از استان‌های گلستان، لرستان، خوزستان و ... می‌گوید اوضاع چندان رضایت بخش نیست.