درست یا غلط ،چشم بسیاری از كسب‌وكارهای نوپا و شـــــــــــركت‌های دانش‌بنیان به دست دولت است تا از آنها حمایت كند، آن هم از نوع مالی! اما تجربه چند ساله شكل‌گیری این نوع از شركت‌ها نشان داده است كه بدترین شیوه حمایت مالی از یك كسب‌وكار دانش‌بنیان تزریق مستقیم پول به آن است؛ چه در قالب وام كم‌بهره یا حتی بلاعوض! زیرا اكثر آنها یا در گروه شركت‌های كوچك قرار می‌گیرند یا هنوز آنقدر بزرگ نشده‌اند كه یك سیستم مالی دقیق در درون شركت داشته باشند. پس ‌باید ساز و كار جایگزینی را برای رشد و گسترش آنان پیدا كرد، به نحوی كه پول در ازای تولید وارد شركت شود.
یكی از اتفاق‌های خوب چند سال اخیر، برگزاری نمایشگاه تجهیزات و مواد آزمایشگاهی ساخت ایران است كه در حمایت‌های مالی دقیقا به هدف می‌زند! شركت‌های حاضر در این نمایشگاه كه از سال 92 هر سال برگزار شده است، براساس نوع و عمق فناوری رتبه‌بندی و شامل تخفیف می‌شوند، اما سؤال اینجاست كه تخفیف برای شركت‌ها چگونه موجب سودآوری آنان می‌شود؟
در پاسخ باید گفت كه بسیاری از مراكز تحقیقاتی و دانشگاهی برای تامین تجهیزات و مواد آزمایشگاهی خود ملزم به خرید هستند كه معمولا با توجه به ضرب‌المثل معروف «مرغ همسایه غاز است!» سراغ محصولات خارجی می‌رفتند. حالا مشابه داخلی و بومی همان دستگاه در نمایشگاه تجهیزات و مواد آزمایشگاهی ساخت ایران وجود دارد؛ البته با تخفیف! دولت به این مراكز می‌گوید اگر از این نمونه ایرانی خریداری كنید، تا سقف مثلا 50‌درصد هزینه آن را تقبل می‌كند. این یعنی تخفیف برای خریدار حاصل می‌شود و نه فروشنده! در واقع شركت دانش‌بنیان، قیمت تمام شده محصول خود را به صورت تمام و كمال دریافت می‌كند، مراكز علمی، تجهیزات و مواد مصرفی خود را با تخفیف خریداری می‌كند و در نهایت دولت نیز حمایت مالی خود را از كسب‌وكار‌های نوپا در این مورد انجام داده است. در این حالت شركت‌های دانش‌بنیان به جای دریافت پول از ابتدا و بعد از برنامه‌ریزی برای تولید، كاملا برعكس عمل می‌كنند؛ یعنی برنامه‌ریزی برای تولید، فروش و كسب درآمد انجام می‌شود. با این ساز و كار، رویه منطقی تولید تا فروش طی می‌شود و شركت‌ها دیگر به عنوان عناصر منتظر دولت تلقی نمی‌شوند.