به‌دنبال جام در نبرد با اژدها
تاریخ را ورق می‌زنیم. از سال 1957 تا همین امروز. شهر نینگبوی چین میزبان چهل و هشتمین دوره مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی آسیاست؛ همان رقابت‌هایی كه سنگ بنای برگزاری‌اش را خودمان، 62 سال پیش، همزمان با میزبانی از رقابت‌های وزنه‌برداری قهرمانی جهان در تهران گذاشتیم.
سال 1957، تهران اولین شهر آسیایی لقب گرفت كه از یك رویداد جهانی میزبانی كرده است؛ قبل از توكیو، قبل از سئول، قبل از دهلی نو، قبل از پكن و قبل از هر شهر تاریخی و بزرگ دیگری در آسیا. قدمت برگزاری رقابت‌های وزنه‌برداری قهرمانی آسیا هم از همان سال است كه با پیشنهاد ما، به وزنه‌برداران آسیایی، علاوه بر مدال جهانی، مدال آسیایی هم اهدا شد. حالا بعد از 62 سال، شاهد چهل و هشتمین دوره رقابت‌های قهرمانی آسیا و سی امین حضور تیم ملی كشورمان در این رقابت‌ها هستیم.
در 47 دوره قبلی، 13 بار عنوان قهرمانی آسیا به ایران رسیده كه البته در دو مورد، آزمایش‌های دوپینگ باعث شد طعم شیرین قهرمانی به كام وزنه‌برداری ایران تلخ شود. سه بار نایب قهرمانی و هشت بار عنوان سومی هم به‌خوبی، گویای افتخارآفرینی وزنه‌برداران ایرانی روی تخته آسیاست.
با ورق زدن تاریخچه رقابت‌های وزنه‌برداری قهرمانی آسیا تلخ و شیرین‌های زیادی را به خاطر می‌آوریم؛ از نخستین طلای این رقابت‌ها كه به گردن علی صفا سنبلی آویخته شد تا شكست محمود نامجو مقابل یك ایرانی در صحنه آسیایی. از وزن كم كردن محمد نصیری در حمام حاج‌مهدی بغداد تا ایستادن روی سكوی قهرمانی آسیا با عكس امام در سئول و دمشق. از وزنه‌ای كه در فوژوی چین روی كمر عباس نجاتی افتاد تا وزنه‌ای كه در كینگ هوانگ دائو توسط حسین رضازاده مهار شد و ركورد جهانی بود. آخرین خاطره خوش هم، قهرمانی تیم ملی در عشق آباد تركمنستان بود. در سال 2017. و حالا تیم ملی عنوان مدافع عنوان قهرمانی، وارد نینگبوی چین شده تا از فردا (سه‌شنبه) كه میرمصطفی جوادی روی تخته می‌رود، افتخارات بیشتری را بیافریند.
در غیاب سهراب مرادی و كیانوش رستمی، حالا همه نگاه‌ها متوجه این 10 پولادمرد است؛ میر مصطفی جوادی (81 كیلوگرم)، علی میری و مسعود چترایی (89 كیلوگرم)، سیدایوب موسوی (96 كیلوگرم)، امیر حقوقی و رضا بیرالوند (102 كیلوگرم)، علی هاشمی و كیا قدمی (109 كیلوگرم) و علی داودی و سعیدعلی حسینی (109+ كیلوگرم).
محمدحسین برخواه كه در سال‌های 1999 و 2003، دوبار همراه با نسل طلایی وزنه‌برداری ایران، كاپ تیمی قهرمانی آسیا را در خاك چین به‌دست آورد، حالا به‌عنوان سرمربی، به‌دنبال سه‌گانه ارزشمند قهرمانی در كشور اژدهاست.
سال 1957، تهران اولین شهر آسیایی لقب گرفت كه از یك رویداد جهانی میزبانی كرده است؛ قبل از توكیو، قبل از سئول، قبل از دهلی نو، قبل از پكن و قبل از هر شهر تاریخی و بزرگ دیگری در آسیا. قدمت برگزاری رقابت‌های وزنه‌برداری قهرمانی آسیا هم از همان سال است كه با پیشنهاد ما، به وزنه‌برداران آسیایی، علاوه بر مدال جهانی، مدال آسیایی هم اهدا شد. حالا بعد از 62 سال، شاهد چهل و هشتمین دوره رقابت‌های قهرمانی آسیا و سی امین حضور تیم ملی كشورمان در این رقابت‌ها هستیم.
در 47 دوره قبلی، 13 بار عنوان قهرمانی آسیا به ایران رسیده كه البته در دو مورد، آزمایش‌های دوپینگ باعث شد طعم شیرین قهرمانی به كام وزنه‌برداری ایران تلخ شود. سه بار نایب قهرمانی و هشت بار عنوان سومی هم به‌خوبی، گویای افتخارآفرینی وزنه‌برداران ایرانی روی تخته آسیاست.
با ورق زدن تاریخچه رقابت‌های وزنه‌برداری قهرمانی آسیا تلخ و شیرین‌های زیادی را به خاطر می‌آوریم؛ از نخستین طلای این رقابت‌ها كه به گردن علی صفا سنبلی آویخته شد تا شكست محمود نامجو مقابل یك ایرانی در صحنه آسیایی. از وزن كم كردن محمد نصیری در حمام حاج‌مهدی بغداد تا ایستادن روی سكوی قهرمانی آسیا با عكس امام در سئول و دمشق. از وزنه‌ای كه در فوژوی چین روی كمر عباس نجاتی افتاد تا وزنه‌ای كه در كینگ هوانگ دائو توسط حسین رضازاده مهار شد و ركورد جهانی بود. آخرین خاطره خوش هم، قهرمانی تیم ملی در عشق آباد تركمنستان بود. در سال 2017. و حالا تیم ملی عنوان مدافع عنوان قهرمانی، وارد نینگبوی چین شده تا از فردا (سه‌شنبه) كه میرمصطفی جوادی روی تخته می‌رود، افتخارات بیشتری را بیافریند.
در غیاب سهراب مرادی و كیانوش رستمی، حالا همه نگاه‌ها متوجه این 10 پولادمرد است؛ میر مصطفی جوادی (81 كیلوگرم)، علی میری و مسعود چترایی (89 كیلوگرم)، سیدایوب موسوی (96 كیلوگرم)، امیر حقوقی و رضا بیرالوند (102 كیلوگرم)، علی هاشمی و كیا قدمی (109 كیلوگرم) و علی داودی و سعیدعلی حسینی (109+ كیلوگرم).
محمدحسین برخواه كه در سال‌های 1999 و 2003، دوبار همراه با نسل طلایی وزنه‌برداری ایران، كاپ تیمی قهرمانی آسیا را در خاك چین به‌دست آورد، حالا به‌عنوان سرمربی، به‌دنبال سه‌گانه ارزشمند قهرمانی در كشور اژدهاست.
