بعد از اكران موفقی كه فیلم شكستن همزمان بیست استخوان در جشنواره جهانی فیلم فجر داشت، ظاهــــــــرا قــــــــرار است بـــــــــه زودی آن را اكــــــران عمومی
 كنید؟
ما در آخرین خبر اعلام كردیم كه دنبال اكران عمومی فیلم هستیم و به شورای صنفی نمایش و شورای‌عالی درخواست نمایش آن را دادیم تا درخواست‌های ما به ثمر برسد قطعا دو‌سه هفته‌ای باید صبر كنیم كه جلسه‌های دوستان تشكیل شود و ببینیم بالاخره كی به ما مجوز می‌دهند. برای ما مهم است كه فیلم را در تابستان اكران كنیم، اما این تصمیم منوط به دریافت مجوز آن است.   
 در افغانستان هم اكران عمومی آن را دارید؟
از آنجا كه این فیلم محصول مشترك ایران و افغانستان است، هدفمان این است كه آن را همزمان در هر دو كشور به اكران عمومی برسانیم. این اكران همزمان نقطه اشتراك جذابی است و كمك بسیاری به روابط بین فرهنگی دو كشور می‌كند.
 فیلم‌های قبلی شما چند مترمكعب عشق و رفتن كه هر دو محصول مشترك ایران و افغانستان هستند در سینماهای افغانستان با چه استقبالی مواجه شدند؟
چند مترمكعب عشق به عنوان نماینده سینمای افغانستان در اسكار باید در آنجا اكران می‌شد و اكران عمومی‌اش در آنجا بسیار مورد استقبال قرار گرفت و رفتن هم به همین شكل. كلا در این فیلم‌ها چون به لحاظ گویش و لهجه بازیگران این سرزمین صحبت می‌كنند برای مردم افغانستان خیلی جذاب است و از آنها بسیار استقبال می‌كنند.
 در آینده هم می‌خواهید آثارتان را مشتركا با افغانستان تولید كنید؟
مشخص نیست. بر اساس قصه است كه تصمیم می‌گیریم فیلم‌مان را كجا و چطور بسازیم. معلوم نیست كه فیلم بعدی ما در ایران اتفاق می‌افتد یا در افغانستان یا در اروپا. سه فیلم چند مترمكعب عشق، رفتن و شكستن همزمان بیست استخوان به دلیل این‌كه بیانگر قصه مهاجران افغانی در ایران بود طبیعتا می‌طلبید كه محصول مشتركی با كشور افغانستان باشد.
 به تازگی صحبت‌هایی انجام شده مبنی بر این‌كه بر اثر افت شدید درآمد در ایران به دلیل تحریم‌های آمریكا، شاید از مهاجران افغان خواسته شود ایران را ترك كنند. با توجه به این‌كه شما اصالتا افغانستانی هستید نظرتان درباره این مسأله چیست؟
تنها چیزی كه می‌توانم بگویم این است كه دوست ندارم راجع به این مسأله حرف بزنم.
 استقبال از فیلم‌های ایرانی در كشور افغانستان چگونه است؟
فیلم‌ها به طرق مختلف به دست مردم افغانستان می‌رسد. بعضی‌ها یك فیلم را از طریق اینترنت دانلود می‌كنند (كه در تمام دنیا مرسوم است) و امیدوارم روزی برسد كه جلوی این كار گرفته شود و برخی دیگر هم فیلم‌های ایرانی را در اكران محدودی كه در سینماها می‌شود می‌بینند، اما به واقع می‌گویم سینمای ایران و حتی بازیگران ایرانی در افغانستان كاملا شناخته شده هستند. این امر البته خیلی عجیب و غریب نیست. چون مراودات فرهنگی بین ایران و افغانستان همیشه وجود داشته و حداقل در چهار دهه گذشته مهاجران افغانستانی زیادی را در ایران داشتیم كه هنگام بازگشت به كشورشان خواه‌ناخواه حامل بخشی از هویت فرهنگی ایرانی بودند. احساس می‌كنم ایران و افغانستان به دلیل دو كشور همسایگی و همزبانی، اشتراكات فرهنگی زیادی دارند كه به این آسانی‌ها گسستنی نیست.
 سینمای افغانستان را چطور می‌بینید؟
سینمای افغانستان، سینمای تلاشگر و رو به رشدی است. همین الان در جشنواره‌های بزرگ جهانی، سینمای افغانستان یا نماینده‌ای مستقل دارد یا نماینده‌ای مشترك با كشوری دیگر. فیلمسازان بسیار بزرگی از افغانستان هستند كه جوایز ارزشمندی از جشنواره‌های مختلف گرفتند. صدیق برمك، كارگردان اهل افغانستان است كه فیلم‌هایی از او چون اسامه، بیگانه و جنگ تریاك برنده جوایز بین‌المللی شده یا عتیق رحیمی، نویسنده و فیلمساز بنام افغانستانی كه آثار ارزشمند زیادی را تولید كرده.
 «شكستن همزمان بیست استخوان» در جشنواره جهانی فیلم فجر با استقبال خوبی از سوی مردم و منتقدان مواجه شد. با وجود این از آنجا كه گیشه سینمای ایران دست فیلم‌های كمدی است و فیلم شما مولفه‌های كمدی ندارد، فكر می‌كنید چه بازخوردی در اكران عمومی داشته باشد؟
شرایط جامعه طوری است كه فیلم‌های كمدی برایشان در اولویت سینما رفتن است. به این دلیل كه می‌توانند یكی‌دو ساعت در سینما فضایی شاد و مفرح تجربه كنند. به همین دلیل هیچ گله‌ای بر آن نیست. 15 ـ 10 سال پیش هم دقیقا روال به همین گونه بود كه فیلم‌های كمدی می‌فروخت و فیلم‌های اجتماعی نه. به نظرم این دوران‌گذاری است كه بسته به شرایط اجتماعی تغییر می‌كند و می‌آید و می‌رود، اما در مورد فروش شكستن همزمان بیست استخوان در گیشه باید بگویم با توجه به این‌كه محسن تنابنده در آن بازی چشمگیری دارد به نظرم می‌تواند مخاطب خودش را پیدا كند. البته نه به اندازه فیلم‌های كمدی، اما فكر نمی‌كنم این فیلم در گیشه شكست بخورد.