مصطفی رحماندوست، از پیشكسوتان ادبیات كودك و نوجوان و از چهره‌هایی است كه حدود نیم قرن از عمرش را صرف شعر گفتن، نوشتن، پژوهش، نقد، تدریس و نهادسازی در حوزه كودك و نوجوان كرده و تا به‌حال 320 عنوان كتاب از او منتشر شده است.
اینك در سالروز 69 سالگی‌اش، از این‌كه نویسنده و شاعر كودك و نوجوان شده، خرسند است و می‌گوید، اگر دوباره به دنیا بیایم و بخواهم حرفه‌ای برای خودم انتخاب كنم، قطعا باز هم شاعر و نویسنده كودك و نوجوان می‌شوم، البته اگر مرا به‌عنوان نویسنده كودك و نوجوان قبول داشته باشند.
به گزارش ایبنا، مصطفی رحماندوست، این روزها در دفترش می‌نشیند و همه وقتش را به خواندن و نوشتن می‌گذراند. او دیگر نه در دانشگاه تدریس می‌كند، نه به كتابخانه ملی می‌رود، نه به انتشارات امیركبیر و می‌گوید: تازه فهمیده‌ام كه چقدر كار نكرده و نیمه‌تمام دارم كه باید همه را به سرانجام برسانم. این روزها مانند سال‌ها پیش، 14 ساعت در شبانه‌روز می‌خوانم و می‌نویسم و به سوژه‌ها و كارهای نیمه‌تمامم رسیدگی می‌كنم. سراغ دو سبدی می‌روم كه سال‌ها در گوشه اتاق كارم خاك خورده‌اند؛ سبد جرقه‌ها كه پر از سوژه‌های كار نشده است و سبد كارهای نیمه‌تمام. البته فعلا مشغول رسیدگی به سبد كارهای نیمه‌تمام هستم و هنوز نوبت به سبد جرقه‌ها نرسیده است. اما تا زمانی كه دستم نلرزد و آلزایمر نگرفته‌ام همچنان می‌نویسم.
او می‌گوید: تا به‌حال پیش نیامده از چاپ كتابم ذوق‌زده شوم و انتظار داشته باشم كسی به من تبریك بگوید. همین چند روز پیش در زمان اسباب‌كشی به دفتر كار جدیدم، متوجه شدم هشت سال است كه یكی از كتاب‌هایم منتشر شده و دو بار هم تجدید‌چاپ شده ولی من بی‌خبر بودم. تنها خوشحالی‌ام این بوده كه آثارم به 14 زبان دنیا ترجمه شده است، البته دلیل خوشحالی من این نیست كه كتاب‌های من به 14 زبان ترجمه شده، دلیلش این است كه با این ترجمه‌ها زبان و ادبیات فارسی ترجمه شده و در دنیا منعكس شده است و فرقی ندارد چه كتابی و از چه نویسنده‌ای باشد. وقتی كتاب «قصه دو لاك‌پشت تنها» ترجمه شد و به‌عنوان كتاب سال ایتالیا انتخاب شد، برای من مهم این بود كه یك كتاب از ایران به فهرست كتاب‌های برگزیده ایتالیا راه یافته و این اتفاق برای هر كتاب دیگری می‌افتاد باز هم من به همین اندازه خوشحال می‌شدم. چراكه این روزها آن‌قدر وضعیت ارتباط‌های سیاسی و اقتصادی كشور ما با كشورهای دیگر بد است كه باید تلاش كنیم همین ارتباط‌های فرهنگی را زنده نگه داریم.