بالاخره به خانه برگشت. آن هم پس از دورزدن‌های باطل. جایی رفته بود كه بدون تعارف باید بگوییم نه در قد وقواره‌اش بود و نه‌عملكرد زیاد درخشانی از خودش بر جای گذشت. البته كه از خودش بپرسید چنین چیزی را قبول نمی‌كند و می‌گوید: «با سند و مدرك به شما ثابت می‌كنم كه عملكرد موفقی در دنیای سیاست داشته‌ام.»
صحبت از علیرضا دبیر است. بچه 13 آبان؛ شهرری. قهرمان ایران، جهان و المپیك. كلكسیون افتخاراتش در كشتی پر است. مولای درزش نمی‌رود. اما وقتی به سمت سیاست بیایی نمی‌توانی آنها را در كفه ترازو با هم قیاس كنی. با این حال شاید خودش هم نمی‌خواست وارد این دنیا شود. دنیایی كه متعلق به آنجا نبوده و نیست. شاید اگر سن وسالش اجازه می‌داد یا شرایط برایش فراهم بود زودتر از اینها برای ریاست فدراسیون كشتی اقدام می‌كرد، اما سال‌ها پشت نفراتی چون برادران خادم ماند و مجبور شد از جاده دیگری به مسیرش ادامه دهد. دبیر حتی این دوره هم شانس زیادی برای این‌كه بتواند بخت و اقبال خودش را محك بزند نداشت. تا آخرین روزها مراجع امنیتی صلاحیتش را تایید نكرده بودند و خودش هم نمی‌دانست كه می‌تواند در انتخابات شركت كند یا نه؟ اما 48ساعت قبل از برگزاری مجمع همه خبرگزاری‌ها پر شد از این خبر كه: «صلاحیت دبیر هم بالاخره آمد.» دبیر هم تایید شد تا معادلات به هم بخورد. نگاهی به آرای داده شده عیار نامزد را مشخص می‌كند. اگر دبیر نیامده بود رقابت بین بنی‌تمیم و نصیرزاده بود و بس. اما با تایید صلاحیت دبیر، ورق به سمت دیگری برگشت و همه معادلات به هم ریخت. آن‌قدر به هم ریخت كه دبیر گوی سبقت را از رقبا ربود، خودش شد رئیس و غائله 9 ماهه به سرانجام رسید. او از حالا تا چهار سال دیگر رئیس فدراسیون كشتی ایران است.