نمازی بعد از این گفت‌وگو، در گپ كوتاهی كه داشتیم بزرگ‌ترین آرزویش را ساخت فیلمی برای عاشورا و این حضرت خواند. او در ادامه درباره حسش از حضور در این برنامه بیان كرد: از نظر من هر چه كه اسم امام حسین روی آن باشد، خیلی ارزشمند است. حتی آن‌كسی كه برای خودنمایی در محرم غذا می‌دهد هم قابل احترام است.
 برای این برنامه هم اولین بار كه از من خواستند، با وجود آن كه كمتر در این قاب حاضر می‌شوم، اما نتوانستم نه بگویم و تصورم این بود كه با برنامه‌ای روبه‌رو می‌شوم كه سطح آن ممكن است از تولیداتی كه قبل‌تر دیده‌ایم تا حدی بالاتر باشد. بعد هم كه آمدم آن را دوست داشتم و فضا برایم دلنشین بود؛ فضایی كه قطعا فكر و خلوص ویژه‌ای پشت آن است.
او ادامه داد: من آدمی هستم كه خیلی خودم را بروز نمی‌دهم و همین كه از من این حال و احوال را بیرون كشیدند، اتفاق جالبی است. این گفت‌وگو برای من چالش و فضایی را ایجاد كرد كه در لحظه نمی‌توانستم به آن جواب دهم، در واقع كلیت سؤال‌ها به گونه‌ای بود كه باعث می‌شد به فكر فرو بروی و همین تعمق كمك می‌كند كه اثر، اثر بهتری شود.
نمازی در آخر در پاسخ به این كه برخی‌ها از كلیشه‌ای شدن چنین فضایی می‌گویند، درباره این كه برنامه می‌تواند تأثیرگذار باشد یا خیر، بیان كرد: من معتقد هستم كه در مسائل مربوط به فرهنگ عاشورا باید خیلی عمیق‌تر به فضا نگاه كرد. اتفاقی كه در قالب فیلم، برنامه یا هر حوزه دیگری در این قالب می‌تواند رخ دهد.
با این حال این حرف به آن معنا نیست كه چنین بخش و برنامه‌ای نباید وجود داشته باشد، چون قسمت اعظمی از محرم همین حس و حال و سؤالات شاید به ظاهر كوچكی است كه باید به آن پرداخته شود و این برنامه حالی را به همراه دارد كه از یك مجلس روضه كمتر نیست.