ركود اقتصادی دامن تولیدات تلویزیونی را هم گرفته و باعث شده بسیاری از بازیگران توانمند كم كار و بیكار شوند. البته هستند نورچشمی‌هایی كه همزمان با هم دو كار یا سه كار را با هم پیش می‌برند ولی بازیگران محجوب باتجربه چون نمی‌توانند شخصا برای گرفتن نقش رو بیندازند در نتیجه بیكار می‌مانند.
بیكاری بازیگران قدیمی به اندازه بیكاری بازیگران جوان عامل رنجش روحی و یأس آنها را موجب می شود و در نهایت هم پروژه‌های تلویزیونی را متأثر می كند و هم مخاطبان را دلزده می‌كند.
مخاطب چه گناهی كرده كه باید مدام یك‌سری چهره ثابت را در سریال‌های مختلف ببیند؟ آیا فقط حلقه‌ای محدود هنرپیشه داریم كه بازیگری را بلد هستند یا بیشمار بازیگر توانمند داریم؟ مطمئنا در ایران به‌خاطر ریشه‌های تئاتری غنی با انبوه بازیگران توانمند
مواجهیم.
فقط می‌ماند استفاده درست و بهینه از این بازیگران. باید دستورالعمل‌هایی طراحی شود كه سازوكاری جامع و منسجم برای به خدمت گرفتن تمام طیف بازیگران مجرب ایجاد شود. این طور نباشد كه ده سال از بازیگری بی‌خبر باشیم و به ناگاه خبر درگذشتش ما را متوجه سازد كه چنین بازیگری هم وجود داشته!
بیكاری بازیگران مانند بیكاری بقیه اقشار جامعه می‌تواند هزار معضل دیگر به‌وجود بیاورد. مگر كم بازیگری داریم كه از شدت بیكاری درگیر اسنپ و تپسی شده؟ آیا بازیگری كه سالی دو تا سه سریال بازی كند سراغ مسافركشی می‌رود؟ طبیعتا نه. بیكاری است كه بازیگران قدیمی را به این سمت سوق می‌دهد.
اگر آدم احتیاج مالی داشته باشد خدای ناكرده برای تامین زندگی، دست به هر كاری می‌زند. فرقی هم ندارد بازیگر باشد یا كارگر. مگر دستمزد بازیگران چقدر هست كه با همان دستمزد هم كاری برایشان نیست؟
اغلب بازیگران پیشكسوت، زن و زندگی و فرزند دارند و باید برایشان كار فراهم شود تا بتوانند چرخ زندگی را بچرخانند.
لازم است مدیران تلویزیون به‌دنبال اتخاذ دستورالعمل‌هایی لازم‌الاجرا برای شناسایی بازیگران كم‌كار و بیكار و سپس استفاده از این بازیگران در پروژه‌های مختلف باشند.