فقط قشنگ‌ها آدمند؟
همین اول بگویم كشتن، آواره كردن، بی‌خانمان كردن هر قوم و قبیله‌ای منفور است و محكوم و اصلا این را نمی‌خواهم بگویم كه قطعی حكم بدهم و قطعنامه صادر كنم. این روزها تركیه دارد بی‌رحمانه كردهای سوری را می‌كشد و خیلی‌هاشان را هم آواره كرده.
این یادداشت اصلا سیاسی نیست.
نه می‌خواهم به علل و ریشه‌های این اتفاق بپردازم و نه می‌خواهم تحلیل خبری و منطقه‌ای تقدیمتان كنم بنده عرض كردم كرد و لر و ترك و بلوچ ندارد كشتن همه‌جا منفور است و پلید.
سخنم چیز دیگری است.
این روزها صفحه‌های اجتماعی را ورق می‌زنم همه جا پر شده است از اعتراضاتی به یورش‌های ارتش تركیه به كردهای سوری و خب البته كاری صحیح است و حركتی پسندیده ولی یك چیز كه خیلی حین تورق شبكه‌های اجتماعی می‌بینم این است كه حس می‌شود هواداری از این قوم مظلوم یك جوری روشنفكری و باكلاسی حساب می‌شود. سلبریتی‌ها و چهره‌ها و پربازدیدها هم قلمی رنجه كرده‌اند و هركدامشان چیزكی نبشته یا پست كرده‌اند. دمشان گرم اما یك چیزی این وسط می‌لنگد.
چرا؟ عرض می‌كنم! كردها خواننده‌های خوش‌صدا دارند، موسیقی‌های جذاب دارند، رقص‌های آیینی و مناسبتی بیشمار دارند.
شاعران قدر قدرتی دارند.
جغرافیا، لباس و زبان زیبایی دارند و خودشان هم اعم از زن و مرد از چهره‌های فتوژنیكی برخوردارند.
دختران موخرمایی با گیسوان بلند و بافته و چشم‌هایی روشن و لبخندی مهتابی با كلاشینكفی بر دوش و لباسی پلنگی یا لجنی هم كه دیگر خود سوژه است. خوراك یك مطلب احساسی است برای خروار خروار لایك درو كردن. اینها را توی گالری گوشی‌ات كه داشته باشی یا سرچ كنی امكان همدردی شما كاملا فراهم است. شما می‌توانی یك موسیقی، عكس یك دختر جنگجو یا یك تكه لالایی كردی یا لبخند یا ترس یك بچه كرد را بگذاری توی صفحه‌ات و یك مطلب احساسی عاطفی هم بنویسی و بعد هم با طی یك عملیات هوشمندانه و در عین حال جسورانه و نوآورانه كرد را «كورد» و ترك را «تورك» بنویسی و هشتگ بزنی: بژی كورد و تمام! تبریك می‌گویم به محض این‌كه پست بارگذاری شود تو یك فعال رسانه‌ای پاسبان صلح و دوستی و آشتی هستی. متاسفانه در فقره دیگر بلادی كه در آنها خون بیشمار بر زمین ریخته است و از این افزونه‌های فرهنگی اجتماعی یا زیباشناسانه ندارند به قول گوینده‌های رادیو به محاق فراموشی می‌روند.
یمن، افغانستان، عراق، نیجریه میانمار و چین همه اینها و خیلی جاهای دیگر كه ما حتی خبر نداریم ازشان كه اسمشان را بیاوریم شامل همین اصل می‌شود و رد خور هم ندارد.
یعنی از آنجایی كه ما ایرانی‌ها زیبایی‌شناسی قوی داریم و كردها هم از منظر فرهنگ و هنر انباشته‌های فراوان دارند، واكنش‌هایمان به این قوم بیشتر و پر رنگ‌تر است و حال اگر قصه مرگ و آوارگی انسان‌ها باشد فرقی بین هیچ انسانی از هیچ قوم و قبیله و كشوری نباید باشد. انسان، انسان است و مهم نیست كسی كه آواره می‌شود موی وز و سیاه دارد یا موی فندقی و بلند و شلال بر شانه! برای ذات انسان این مظلوم معاصر دل بسوزانیم. عوارض نسبی‌اند. چشم‌ها را باید شست ...
این یادداشت اصلا سیاسی نیست.
نه می‌خواهم به علل و ریشه‌های این اتفاق بپردازم و نه می‌خواهم تحلیل خبری و منطقه‌ای تقدیمتان كنم بنده عرض كردم كرد و لر و ترك و بلوچ ندارد كشتن همه‌جا منفور است و پلید.
سخنم چیز دیگری است.
این روزها صفحه‌های اجتماعی را ورق می‌زنم همه جا پر شده است از اعتراضاتی به یورش‌های ارتش تركیه به كردهای سوری و خب البته كاری صحیح است و حركتی پسندیده ولی یك چیز كه خیلی حین تورق شبكه‌های اجتماعی می‌بینم این است كه حس می‌شود هواداری از این قوم مظلوم یك جوری روشنفكری و باكلاسی حساب می‌شود. سلبریتی‌ها و چهره‌ها و پربازدیدها هم قلمی رنجه كرده‌اند و هركدامشان چیزكی نبشته یا پست كرده‌اند. دمشان گرم اما یك چیزی این وسط می‌لنگد.
چرا؟ عرض می‌كنم! كردها خواننده‌های خوش‌صدا دارند، موسیقی‌های جذاب دارند، رقص‌های آیینی و مناسبتی بیشمار دارند.
شاعران قدر قدرتی دارند.
جغرافیا، لباس و زبان زیبایی دارند و خودشان هم اعم از زن و مرد از چهره‌های فتوژنیكی برخوردارند.
دختران موخرمایی با گیسوان بلند و بافته و چشم‌هایی روشن و لبخندی مهتابی با كلاشینكفی بر دوش و لباسی پلنگی یا لجنی هم كه دیگر خود سوژه است. خوراك یك مطلب احساسی است برای خروار خروار لایك درو كردن. اینها را توی گالری گوشی‌ات كه داشته باشی یا سرچ كنی امكان همدردی شما كاملا فراهم است. شما می‌توانی یك موسیقی، عكس یك دختر جنگجو یا یك تكه لالایی كردی یا لبخند یا ترس یك بچه كرد را بگذاری توی صفحه‌ات و یك مطلب احساسی عاطفی هم بنویسی و بعد هم با طی یك عملیات هوشمندانه و در عین حال جسورانه و نوآورانه كرد را «كورد» و ترك را «تورك» بنویسی و هشتگ بزنی: بژی كورد و تمام! تبریك می‌گویم به محض این‌كه پست بارگذاری شود تو یك فعال رسانه‌ای پاسبان صلح و دوستی و آشتی هستی. متاسفانه در فقره دیگر بلادی كه در آنها خون بیشمار بر زمین ریخته است و از این افزونه‌های فرهنگی اجتماعی یا زیباشناسانه ندارند به قول گوینده‌های رادیو به محاق فراموشی می‌روند.
یمن، افغانستان، عراق، نیجریه میانمار و چین همه اینها و خیلی جاهای دیگر كه ما حتی خبر نداریم ازشان كه اسمشان را بیاوریم شامل همین اصل می‌شود و رد خور هم ندارد.
یعنی از آنجایی كه ما ایرانی‌ها زیبایی‌شناسی قوی داریم و كردها هم از منظر فرهنگ و هنر انباشته‌های فراوان دارند، واكنش‌هایمان به این قوم بیشتر و پر رنگ‌تر است و حال اگر قصه مرگ و آوارگی انسان‌ها باشد فرقی بین هیچ انسانی از هیچ قوم و قبیله و كشوری نباید باشد. انسان، انسان است و مهم نیست كسی كه آواره می‌شود موی وز و سیاه دارد یا موی فندقی و بلند و شلال بر شانه! برای ذات انسان این مظلوم معاصر دل بسوزانیم. عوارض نسبی‌اند. چشم‌ها را باید شست ...
