سفر به مشهد مقدس برای آنهایی كه باورهای مذهبی دارند و ارادتی به صاحب گنبد و بارگاه این شهر دارند یك سفر عادی نیست ولی احتمالا بسیاری تنها برای عرض ارادت به آن آستان می‌روند و در بند حواشی آن محل نیستند و به بطن آن سفر می‌كنند كه باطن این شهر امام است. اما نباید فراموش كنیم كه مكان نیز نقش بسیاری در برقراری ارتباط با بطن محیط دارد و توجه به آن می‌تواند رشته‌های این پیوند را محكم‌تر كند.
جان‌بخشی به اشیا صنعتی است كه در ادبیات پركاربرد است كه نمونه‌هایی را می‌توان برای آن نام برد. سعید تشكری با استفاده از این صنعت روایتی از حرم رضوی ارائه كرده كه خواننده با آن غافلگیر می‌شود. او در رمان «غریب قریب» داستان ساختن و بازسازی حرم امام رضا(ع) در دوران‌های مختلف تاریخ ایران را بازگو كرده است. 
این كتاب شامل 12 بخش است كه هر كدام در قالب داستانی ساخت و نگهداری حرم را در دوران‌های نوغانیان، سامانیان، غزنویان، سلجوقیان، خوارزمشاهیان، چنگیزی‌ها، ایلخانان، تیموریان، صفویان، افشاریان و قاجار روایت كرده است. در این رمان مكان سخن می‌گوید و در واقع شیء بی‌جان به سخن آمده تا تاریخ را بازگو كند.
در این رمان خواننده تلاش دلدادگان برای حفظ و نگهداری حرم امام‌شان را می‌خواند. نویسنده تلاش كرده در این داستان موقعیت‌های داستانی متفاوتی را خلق كند كه در آن سخنگو یك مكان است. شاید باوركردنی نباشد، ولی تشكری دست به كاری زده كه باز هم در نوع خود متفاوت است و خواننده را در فضایی تازه به جهان داستان می‌برد.
تشكری كه خود را خادم بارگاه رضوی معرفی می‌كند و بارها در داستان‌هایش این مساله را به خواننده‌اش نشان داده در اینجا نیز نشان داده كه دلبسته صاحب این آستان است و قلمش را در این مسیر خرج كرده است. او در این رمان سراغ خشت خشت حرم رفته و از زبان آنها تاریخ را نشان داده است. غریب قریب، روایتی است كه می‌تواند نقش مهمی در ساخته شدن جهان ذهنی خواننده در قبال بارگاه نورانی حضرت رضا(ع) داشته باشد. در واقع تشكری تلاش می‌كند كه از ظاهر به بطن برود و در این تلاش موفق بوده است.