متاسفانه مدتی است كه همه فعالیت‌های وزارتخانه میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری بیشتر حول و حوش اتفاقاتی مانند جهانی شدن و... است؛ یعنی همین كارهایی كه بیشتر جنبه تبلیغاتی دارند و به ویترینی برای نشان دادن عملكرد مسؤولان وزارتخانه تبدیل شده‌اند. درحالی كه می‌بینیم این دستاورد برای خود این شهرهای صنایع‌دستی، و برای ما‌ها كه صنعتگر هستیم یا فارغ التحصیل این رشته‌های صنایع‌دستی هستیم و در این حوزه فعالیم، عملكرد و بازدهی ندارد. نكته اینجاست كه شهر صنایع‌دستی جهانی به یك‌سری آیتم و فاكتور نیاز دارد‌! اما شما اگر نگاه كنید بین این شهرهایی كه در كشور ما جهانی شده اند و نمونه‌های مشابه‌شان در كشورهای دیگر، متوجه می‌شوید ما با محدودیت‌های زیادی در این شهرها مواجه هستیم. یعنی نه مدیریت و برنامه‌ریزی خوبی برای این اتفاق اندیشیده شده، نه الگوهای تولید به حد استاندارد رسیده، نه خدمات خوبی به تولید‌كننده ارائه شده و نه بازار خوبی برای فروش این محصولات پیش بینی شده است؛ چراكه بازار خوب یعنی ارتباط خوب با دنیا و ما از فقدان این ارتباط در حوزه فروش محصولات صنایع‌دستی مان رنج می‌بریم. باید به این نكته هم توجه كنیم كه صرفا داشتن یك سری ظرفیت‌ها كه از صدها سال قبل در یك منطقه وجود دارد برای جهانی شدن كافی نیست.
ما اگر می‌خواهیم در این شهرها رونق اقتصادی داشته باشیم باید برویم ببینیم تولیدكننده‌ها و هنرمندانش در چه وضعیتی قرار دارند. تا وقتی اینها در یك رفاه نسبی نباشند، تا وقتی كه بازاری برای فروش كالاهای‌شان نداشته باشند، امنیت شغلی و فكری نداشته باشند، این جهانی شدن هیچ فایده‌ای ندارد.