در محدودیت‌ها بیشتر گل می‌کند ابتکار و آفرینش آدمیزاد. این روزهای کرونایی که بعدش شد هفته‌ها و دارد می‌شود ماه‌های کرونایی هم محدودیت‌هایی ایجاد کرد که باعث زایش نوآوری‌هایی شد.
یکی از همین ویدئوها هم ویدئوی آقای علوی است که دو سه روز است به قول مجازیست‌ها وایرال و فراگیرشده و همه از او صحبت می‌کنند. پیرمرد دوربینش را کاشته و از لذت با هم بودن می‌گوید و اینکه بعد از سال‌ها پی به بزرگی و مهربانی همسرش برده و از بودن کنار او حالش خوب است. اولش فکر می‌کنی از این ویدئوهای نصیحتی است که دیگر نخ نما شده و همین‌جوری دارد از خوبی قرنطینه و احوالاتش می‌گوید که ضربه اول را می‌زند. یک کاغذ دستش گرفته و رو‌‌‌ به دوربین نشان می‌دهد: خسته شدم ... نمی‌تونم حرف بزنم ... پدرم در آمده ... روزی دو بار ظرف می‌شورم ... جارو می‌کنم ... کاغذهای آچاری که یکی‌یکی با این عبارات جلوی دوربین می‌گیرد و همزمان از همسرش و لذت کنار او بودن. کنتراست جالبی خلق می‌کند که همین یکی دو دقیقه که تو را می‌خنداند یعنی آقای علوی کارش را کرده است. من شک ندارم آقای علوی این ویدئوی بامزه را برای شادی من و شما ساخته و خنداندن ما ... و زندگی بسیار شیرینی دارد که اگر اینگونه نبود این هوشمندی رسیدن به این فرم و محتوا نمود پیدا نمی‌کرد . جناب آقای علوی دمتان گرم که  دل مردم را شاد کردید و لحظاتی به ذهن ما استراحت دادید.