بارها پیش آمده که فقط یک قسمت از یک سریال، بینندگان را سوق داده به این‌که سریال را تا پایان دنبال کنند و این ویژگی تلویزیون که می‌تواند مخاطب را به‌دنبال خود بکشاند در خیلی از رسانه‌های دیگر نیست. مخاطب برای دیدن فیلم یا تئاتر باید بلیت بخرد و به سینما یا تئاتر برود و اگر از فیلم یا تئاتر خوشش نیامد، نمی‌تواند کانال را عوض کند و به شبکه‌ای دیگر برود؛ ولی وقتی پای تلویزیون است این امکان برایش فراهم است اگر از محتوایی خوشش نیامد کانال را عوض کند و حتی سراغ شبکه‌های خارجی برود. هنر مدیران تلویزیون باید این باشد که نگذارند مخاطب به سمت شبکه‌های خارجی برود.
سریال‌های تلویزیونی در سال‌های اخیر پرتعدادتر شده‌اند، ولی درباره این‌که چند درصد از آنها قدرت ماندگاری دارند حرف و حدیث فراوان است. مدیران تلویزیون از موفقیت در جلب مخاطب می‌گویند و منتقدان از ایرادات و ضعف‌های سریال‍‌ها می‌گویند ولی واقعیت آن است که بالاخره در نقطه‌ای ایستاده‌ایم که تلویزیون باید بسیار بیشتر از این که هست، جلب توجه کند.
البته با مقایسه تلویزیون فعلی با تلویزیون دهه‌های 60 و 70 موافق نیستم و به نظرم هر دوره‌ای را باید با همان دوره سنجید و ارزیابی کرد. در دهه‌های قبل آن قدر رسانه کم بود که یک سریال یا فیلم خارجی حتی وقتی با انبوه سانسور از تلویزیون پخش می‌شد باز هم مخاطب داشت ولی حالا کلا شرایط عوض شده و نمی‌شود دلخوش بود به این‌که با فیلم و سریال‌هایی که نسخه اصلی‌شان به راحتی یافت می‌شود مخاطب جلب کرد.
تلویزیون باید تولیدات خود را با ارتقای کیفی بیشتری ادامه دهد و درعین حال فیلم‌ها و سریال‌های روز خارجی را هم با دوبله‌های خوب ارائه کند ولی حواسش باشد در چه روزگاری قرار گرفته.
عصر انفجار اطلاعات، عصری است که نباید به نگاه تک‌بعدی سر شود، یعنی نباید همین که جدول پخش را پر کردیم راضی‌مان کند بلکه باید به توزیع محصولات به‌روز در شبکه‌های مختلف بیندیشیم.
خوشبختانه ازنظر نیروی انسانی متبحر کم نداریم و جغرافیای گسترده ایران بسیار هنرمند داشته و دارد که فقط باید یاد بگیریم از این هنرمندان چگونه و در کجا استفاده کنیم. اگر به جایی برسیم که از هنرمندان واقعی در جایگاه درست خود استفاده کنیم قطعا اوضاع کیفی تولیدات تلویزیون بسیار بهتر از این خواهد‌شد.