داستان كتاب انجمن شاعران مرده درست اول سال تحصیلی و زمانی كه دانش‌آموزان مشغول انجام مراسم معارفه برای ورود به یكی از قدیمی‌ترین و موفق‌ترین دبیرستان‌های كشور هستند شروع می‌شود.
شاید برای كسی كه دنبال هیجان و دلهره است این كتاب گزینه مناسبی نباشد، اما به نظر من كسی كه برای اولین بار این كتاب را دست بگیرد، نمی‌تواند آن را رها كند و زمین بگذارد چون دقیقا نمی‌تواند آخر داستان را پیش‌بینی كند و دقیقا از چنین داستانی كه به آرامی هرچه تمام‌تر شروع می‌شود و رفته‌رفته اوج‌می‌گیرد نقطه‌قوت محسوب می‌شود.
درست است كه از نوشتن این كتاب نزدیك به سه دهه می‌گذرد اما حرف و پیامی كه دارد انگار هنوز هم زنده است و حداقل برای من و هم‌نسل‌هایم یك نوع درد مشترك محسوب می‌شود.
درس خواندن به بهای هرچیزی حتی یادنگرفتن! حتی استفاده نكردن از آن درس! حتی علاقه نداشتن به آن درس! فقط باید بخوانیم بی‌آن كه بدانیم چرا و برای چه؟
معلم زبان و ادبیات انگلیسی كه در ابتدای سال تحصیلی به دانش‌آموزان معرفی می‌شود نه تنها به ما می‌گوید از كاری كه می‌کنید باید لذت ببرید، بلكه می‌گوید اگر چیزی را كه به شما می‌گویند قبول ندارید و احساس می‌کنید ارزشی ندارد سفت و محكم سر حرفتان بمانید ولو اگر همه با شما مخالفت كردند.
البته هر مخالفتی بهایی دارد كه ممكن است خیلی سنگین برای ما تمام شود.