بدبینی، بد است و خوشبینی، ما را از رشد بازمی‌دارد؛ بر این اساس اگر از كیفیت محصولات تلویزیون رضایت كامل داشته باشیم، اصلا رشد نمی‌كنیم. یكی از ملزومات رشد این است كه در وهله اول آسیب‌شناسی داشته باشیم. قطعا در تلویزیون آسیب‌هایی هست كه باید شناسایی شود.
به‌نظرم در برخی تولیدات حال حاضر تلویزیون، یك مقدار از جامعه خودمان دور شده‌ایم و مردم خودشان را در آینه آن برنامه‌ها نمی‌بینند. این هم برمی‌گردد به بحث سیاست‌گذاری و هم به بحث خود هنرمندان، چراکه هنرمندان ما در متن جامعه زندگی نمی‌كنند. آنها از درون جامعه نمی‌جوشند و از مردم فاصله گرفته‌اند، در نتیجه مردم در نوشته‌ها و كارهای تلویزیون، خودشان را بیگانه می‌بینند.
در تولیدات تلویزیونی باید شیوه‌های جدید ساختاری را لحاظ كنیم و قید تقلید را بزنیم. ما صاحب یك تمدن و فرهنگ بسیار غنی هستیم و باید برنامه‌سازی‌هایمان برآن اساس باشد، نه این‌كه نیم‌نگاهی به شبكه‌های خارجی بیندازیم و از آنها كپی كنیم. حتی در حوزه‌های سرگرمی آن نگاه شرقی و ایرانی در تولیدات تلویزیونی را خیلی كم می‌توانیم ببینیم. با این تمدن و فرهنگ ایرانی - اسلامی، می‌توانیم در جهان پیش‌قراول باشیم، نه مقلد دست چندم بیگانگان. طیف و محتوا باید با هم بخواند. ما صاحب یك نگاه هستیم و روحیه ما روحیه مشرقی است؛ نباید با این فرهنگ غنی از دیگر شبكه‌های خارجی كپی‌برداری كرد. گاهی در تولیدات دیده می‌شود که منابع خود را هدر می‌دهیم و از همه مهم‌تر این‌كه به بحث اقلیم و اقوام توجه نداریم. اقوام می‌توانند به رسانه رنگ و جهت دهند و این فرصت را نباید از دست داد. توجه به اقلیم باید با نگاه فرامنطقه‌ای باشد، ولی حتی در شبكه‌های استانی نگاه منطقه‌ای است، در حالی كه همین شبكه‌های استانی در دنیا رصد می‌شود. به‌جز این، تلویزیون باید از نیروهای متخصص و مجرب استفاده و   از كارمندسازی دوری كنیم و به فكر برون‌سپاری پروژه‌ها باشیم.