در قدیم رسم بود وقتی کودکی به دنیا می‌آمد نذری برایش معین می‌کردند و مادر حسین یاحقی نذر کرد که فرزندش ذاکر سیدالشهدا شود.
به همین سبب نام حسین بر فرزندش نهاد و به دلیل صدای خوش، این کودک در دهه اول محرم هرسال در تعزیه شرکت می‌کرد و با توجه به سنش نقش‌های مختلفی را در مجالس تعزیه بر عهده می‌گرفت.
«برق‌غم»، «جوانی»، «بی‌خبر» و «گل مستان» برخی از ساخته‌های حسین یاحقی است، وی همه زندگی‌اش را با موسیقی گذراند.
او مردی فروتن و خوش‌رو و به دور از خودپسندی بود و از این‌که فرهنگ صوتی ایران‌زمین آسیب ببیند و نواهای بیگانه آن را خدشه‌دار کنند بسیار رنج می‌برد به همین دلیل همچون پدری مهربان زندگی‌اش را صرف تربیت شاگردانش کرد.
از شاگردان ممتاز حسین یاحقی می‌توان از پرویز یاحقی نام برد. پرویز خواهرزاده او بود و در موسیقی ذوقی سرشار داشت.
وی درباره دایی‌اش گفته است: «دایی‌ام حسین یاحقی تا آخرین سال‌های عمرش که کسالت هنوز او را از پای در نیاورده بود و قادر به تدریس و تمرین بود از کمانچه غافل نشد و یک کمانچه زیبای خاتم‌کاری شده داشت که آن را در ساعات فراغت می‌نواخت و بسیار هم به آن علاقه‌مند بود. با این حال ساز رسمی او ویلون بود و کارش را با کمانچه شروع کرد و تا آخر عمر هم به آن
وفادار ماند.»