در مناطق سردسیر باغداران معمولا از دهه اول آبان به بعد درختان را دیگر آب نمی‌دهند، چون بارندگی‌های پاییزی روی روال می‌افتد و با شروع سرما، عطش درختان برای جذب آب کم می‌شود و خودبه‌خود نیازشان به آبیاری کم. پس همان باران و برف پاییز و زمستان کفایت می‌کند برای آبیاری‌شان تا بهار. تقوا هم برای انسان حکم آب را دارد و همان‌قدر حیات‌بخش است و حالتی است که برای روح انسان یک حصار امن است و مانند قدرت دفاعی عمل می‌کند و آدمی با آن مرکبی رام و مطیع دارد. ما هم مثل درختان در پاییز روزگار، اگر مجهز به قوت معنوی تقوا و پرهیزگاری شویم در حمایت خدا قرار می‌گیریم و خدا خود رشد چنین دل‌هایی را ضمانت کرده است. از این رو حضرت امیر(ع) می‌فرمایند: کشتزاری که با تقوا آبیاری شود، تشنگی ندارد. [1]
1. خطبه ۱۶ نهج‌البلاغه.