این ایده از حدود پنج سال پیش شکل گرفت. در نگاه اول تصمیم داشتیم در هجده مرکز استان مراکز خصوصی ایجاد کنیم که این مراکز تعدادی هواپیمای دو تا شش نفره داشته‌باشند که خدمات گوناگونی از جمله خدمات آموزشی ارائه کنند. این ایده در ابتدا با استقبال خوبی روبه‌رو شد اما پس از مدتی به تدریج شاهد تعطیلی این مراکز بودیم. به همین جهت این موضوع را علت‌یابی کردیم و با سه عامل روبه‌رو شدیم.
اولین عامل این بود که چنین مراکزی برای فعالیت نیاز به اخذ مجوز از سازمان هواپیمایی کشور داشتند. فرآیند اخذ مجوز بسیار زمانبر بود و بسیاری در میانه مسیر منصرف می‌شدند. دوم، بسیاری از این شرکت‌ها از فرودگاه‌های رایج برای تردد هواپیماهایشان استفاده می‌کردند و هزینه ناوبری اخذ شده از آنها  از سوی شرکت فرودگاه‌ها معادل هواپیماهای بزرگ بود که اصلا برایشان مقرون به‌صرفه نبود. هواپیماهای مختلفی در این شرکت‌ها استفاده می‌شد که همین موضوع هزینه نگهداری و تأمین قطعات مورد نیاز را افزایش می‌داد. در صورتی که اگر برای این کاربری‌ها نوع خاصی از هواپیما مشخص شود، امکان فراهم کردن خدمات نگهداری و بومی‌سازی قطعات یدکی فراهم خواهد شد.
اوایل سال 98 با وزارت راه و شهرسازی وارد تفاهم‌نامه‌ای شدیم. در آنجا تصمیم بر این شد که برای تسهیل اخذ مجوزهای لازم، یک متولی خصوصی خارج از سازمان هواپیمایی کشوری مشخص شود و سازمان هواپیمایی فقط بر فعالیت این مجموعه نظارت نهایی را انجام دهد. در حال حاضر این مسؤولیت به مرکز علوم و فنون شرکت فرودگاه‌ها محول شده‌است.