جلسه نقد و بررسی کتاب «طنز‌آوران جهان نمایش» برگزار شد.
داریوش مودبیان، چهره نام‌آشنایی در زمینه هنرهای نمایشی است و در چند شاخه این عرصه تبحر دارد. در سال‌های دورتر او را به‌عنوان بازیگر در فیلم‌های سینمایی و سریال‌های تلویزیونی مثل یک مرد یک خرس و پاییز‌صحرا می‌دیدیم. مودبیان همچنین به عنوان نویسنده فیلمنامه و کارگردان مجموعه‌های تلویزیونی و تله‌تئاترها آثار خوبی خلق کرد؛ از فیلمنامه بوی پیراهن یوسف تا مش‌خیرا... صندوقچه اسرار و پرده عجایب. او به جز سینما و تلویزیون، همیشه یک پایش در تئاتر بوده؛ چه به عنوان بازیگر، کارگردان، مترجم و محقق. کتاب طنزآوران جهان نوشته دیوید مامت با ترجمه او، یکی از آثار این هنرمند است که به‌تازگی در پنجمین جلسه نقد کتاب، به‌صورت مجازی نقد و بررسی شد.
به گزارش جام‌جم، در این برنامه که به همت معاونت پژوهشی دانشگاه سوره و با همکاری دانشکده هنر و به میزبانی رامتین شهبازی و با حضور مودبیان و همراهی اصغر نوری منتقد کتاب و جمعی از استادان و دانشجویان علاقه‌مند برگزار شد، «طنزآوران جهان» در بوته نقد قرار گرفت.  
دیوید مامت، نویسنده این کتاب، نمایشنامه‌نویس، فیلمنامه‌نویس، کارگردان، تهیه‌کننده تئاتر و سینما، نظریه‌پرداز و نمایشنامه‌نویس از نامدارترین چهره‌های تئاتر و سینمای نوین آمریکاست. در طنز‌آوران جهان نمایش با عرضه دو نمایشنامه از دیوید مامت، با گونه و مفهومی دیگر از کمدی و داستان‌گویی آشنا می‌شویم.
داریوش مودبیان در پاسخ به این سوال که با چه هدف و در پاسخ به چه نیاز و مخاطبانی این مجموعه را ترجمه کرده است، گفت: من در سال ۱۳۴۸ کار ترجمه را شروع کردم و در ابتدا این کار را برای پاسخ به نیازهای خودم برای نمایشنامه‌های رادیویی و تلویزیونی انجام دادم و در آن ایام به این فکر افتادم که نمایشنامه‌های کمدی را جمع‌آوری و به ترجمه آنها بپردازم و همه اطلاعاتی که در این زمینه دارم را به صورت پژوهشی روی نمایشنامه‌ها کار کنم.
او افزود: در سال۱۳۶۰ ابتدا به ترجمه کارهای کوتاه پرداختم تا به درد دانشجویان بخورد و بر صحنه اجرا رود و همین‌طور امری شدنی و قابل دسترس باشد؛ در سال‌های دهه ۷۰ نیز به این فکر افتادم تا مجموعه طنزآوران را معرفی کنم و این امر مقدمه‌ای شد تا در سال‌های ۷۰ و ۷۴ چاپ مجموعه طنز‌آوران جهان نمایش را شروع کردم و در دی ماه 97 نیز شماره‌های جدید این مجموعه را به چاپ رساندیم.
مودبیان با بیان این نکته که تمامی آثار ترجمه شده‌اش پژوهشی است، گفت: روی آثار ترجمه شده باید پژوهش انجام شود چرا که باید از صافی وجود آدمی رد شود و نباید مستقیم هر آنچه نقل شده را ترجمه کنیم و نیز باید خودمان را بیازماییم و درباره اثر به پژوهش بپردازیم تا دانشجویان و علاقه‌مندان بتوانند با داستان و نحوه اقتباس بیشتر آشنا شوند و خودشان را بیازمایند.