ما وقتی درباره ورزشکاران حرف می‎زنیم در واقع به یکی از گروه‎های مرجع جامعه اشاره می‎کنیم. در سطح هر جامعه سه گروه از افراد مرجع وجود دارند؛ یکی هنرمندان سینما و تلویزیون، گروه دوم هنرمندان موسیقی و هنرهای تجسمی و گروه سوم ورزشکاران نخبه هستند.
در رابطه با گروه سوم باید بگویم حوزه هواداری که بیشتر بین سنین 15 تا 22 سال هستند آرزوها و سبک دلخواه زندگی خود را در میان این ورزشکاران جست‌وجو می‎کنند.
در ورزش یک مسؤولیت اجتماعی وجود دارد و همین مسؤولیت ایجاب می‎کند که یک ورزشکار نخبه و مشهور به نکات متعددی توجه کند که یکی از آنها رفتار و گفتار در شبکه‎های اجتماعی است.
این ورزشکاران در بزنگاه‎های مختلف همانند سیل و جنبش‏های اجتماعی باید انتظارات از خود به عنوان یک مرجع را برآورده کنند. اما برخی ورزشکاران گاه سواد حرف زدن ندارند و گاه سواد اظهارنظر اجتماعی بین آنها موجود نیست. در موارد جزئی‏تر به غلط‏های املایی و نگارشی آنها در شبکه‏های اجتماعی برمی‏خوریم که این موضوع با وجود جزئی بودن تاثیر زیادی روی مخاطبان همان ورزشکار دارد. این غلط‏های املایی در فضای مجازی دلایل زیادی دارد ولی به هرحال باعث دلسردی در میان هواداران می‏شود و نوعی بی‏اعتمادی را به وجود می‏آورد.
موفقیت ورزشی در ایران آنچنان مهم است که برخی ورزشکاران مدال‏آور و مشهور از حضور در کلاس‏های دانشگاهی معاف می‎شوند. اکنون بسیاری از ورزشکارانی که در مقاطع کارشناسی ارشد و دکترا تحصیل می‏کنند فاقد آموخته‏های دانشجویی هستند.
ما در شبکه‎های اجتماعی ورزشکاران
 نه تنها غلط املایی می‎بینیم بلکه شاهد نوعی ترویج لمپنیسم نیز هستیم. به همین دلیل بهترین راه حل برای ورزشکاران و البته فوتبالیست‎های مشهور این است که یک مشاور در شبکه‎های اجتماعی برای خود داشته باشند تا اعتبارشان در فضای مجازی خدشه‎دار نشود و روی مخاطب کم سن و سال خود تاثیر منفی نگذارند.