وحشت از مزاحمت، ناامنی جانی و مالی و البته بالاتر رفتن امکان تصادفات به دلیل کاهش دید مناسب از معمول‌ترین تبعات اجرای طرح تعدیل روشنایی است. اینها پیامدهای کوتاه‌مدت این تصمیم است،چراکه از قرار  معلوم، تازه اول راه اجرای این تصمیم قرار داریم. سؤال این است که حتی با قبول توجیه ابتدایی وزارت نیرو مبنی برافزایش مصرف خانگی برق و کمبود آن برای مصارف صنعتی چرا این نیاز از محل‌های دیگری تأمین نمی‌شود که به تاریکی معابر و خاموشی خیابان‌ها منجر نشود؟ طبق آمار در کشور ۹میلیون چراغ روشنایی معابر با میانگین مصرف حدود ۱۸۰۰مگاوات داریم که بیش از 40درصد آنها چراغ‌های پرمصرفند. وقتی مدام وزارت نیرو و مسؤولان دیگر مردم را به صرفه‌جویی توصیه می‌کنند، چرا خود وزارت نیرو با تعویض این روشنایی‌ها و تبدیل‌شان به چراغ‌های کم‌مصرف 10درصد موردنیاز را تأمین نمی‌کند که مجبور به خاموشی معابر نشود؟ یا آن‌طور که آمارهای رسمی نشان می‌دهد میزان اتلاف انرژی در شبکه توزیع برق بسیار بیشتر از استانداردهاست،چرا به‌جای مقصر جلوه دادن مردم و قطع برق خانگی و خاموشی خیابان‌ها جلوی این هدر رفت عجیب انرژی گرفته نمی‌شود؟ جالب این‌که آمار تفصیلی صنعت برق ایران در سال۹۸ به گواه پایگاه اطلاع‌رسانی وزارت نیرو حاکی از آن است که سهم مصرف برق مشترکان خانگی طی ۱۰سال گذشته هیچ‌گونه افزایشی نداشته است.
عبدالامیر یاقوتی، معاون مهندسی و نظارت شرکت توزیع نیروی برق توانیر اعلام کرده است: «مشترکان خانگی ۴درصد بیشتر از سال گذشته برق مصرف کرده‌اند.» درحالی‌که نظر وزارت نیرو این است که این میزان باید تا 10درصد کاهش داشته باشد اما در این میان به شکل طبیعی تعداد مشترکین برق هم افزایش چشمگیری داشته است که کمتر کسی به آن اشاره می‌کند. در حالی میزان مصرف برق خانگی نسبت به سال‌های گذشته افزایش داشته که بدانیم در سال97 تعداد ۲۸میلیون و۵۵۲ هزار مشترک بخش خانگی داشتیم و این تعداد در سال99 به 30میلیون مشترک رسیده است.