حتما داستان فیل در تاریکی را شنیده اید. اگرنه کوتاه می‌گویم فیلی در اتاقی تاریک قرار داشته و مردم شهر که فیل ندیده بودند به آن اتاق می‌رفتند و از آن بازدید می‌کردند.
چون اتاق تاریک بود مردم مجبور بودند برای کشف موجود ناشناخته، از حس لامسه استفاده کنند. و هر کس با توجه به تخیل خودش تصویری از فیل در ذهن می ساخت. 
مثلا   آن کس که دست به خرطوم می کشید فیل را به شکل ناودان ویک لوله می دید. کسی دیگر دست بر گوش فیل در تاریکی می کشید و او را شبیه بادبزن مجسم می کرد. دیگری هم که دست به پای فیل زده بود، می گفت فیل، ستونی محکم است. 
خلاصه با این‌که همه با یک موجود طرف بودند چون در تاریکی به سر می بردند و فقط بخشی از آن را لمس می کردند؛ با این همه توصیف متفاوت روبه رو شدند.
عاقبت وقتی فیل را از تاریکی بیرون آوردند و نور روی او افتاد، همه پی بردند که تا آن لحظه دلیل این همه اختلاف نظرشان چه بوده.
دنیای نوجوان ها به خصوص بچه های دهه هشتادی تقریبا مثل همان فیل برای اکثر بزرگترها و به خصوص خانواده های آنها ناشناخته است. افراد و مجموعه های کمی هم بودند که نور روی این موجود ناشناخته بیندازند. برای همین است که هر کسی تنها با همان اندازه دانش و شناختی که پیدا کرده آنها یعنی شماها را قضاوت می‌کنند. 
شاید توصیفی که یک پدر و مادر از فرزندشان دارند بخشی از واقعیت باشد اما قطعا همه آن نیست. پس به روشنگری نیاز است. کاری که ما داریم در ضمیمه نوجوانه
 انجام می دهیم. 
پس بد نیست گاهی نشریه را پیش والدینت هم ببری و درباره بخش های مختلف آن، با آنها حرف بزنی.  اصلا نظرشان را بپرسی. باور کنید برای 
پیدا کردن زبان مشترک؛ بهترین راه گفت‌وگوست. 
البته باید زبان هم را بلد باشیم. وگرنه مثل این است که یک فیلم را با زبان اصلی چینی ببینی درحالیکه هیچ چیز از این زبان بلد نباشی. پس اگر هر کدام از والدین یا فرزندان بخواهند با زبان خودشان با طرف مقابل حرف بزنند بعید نیست که اصل حرف هم را متوجه نشوند. و فیل در تاریکی باقی بماند!