چند مرتبه از فهرست پارالمپیک حذف شدی؟
رکورد کسب سهمیه‌پارالمپیک ۲۰۰۴ را زدم، حبیب موسوی دچار آسیب‌دیدگی شد، به جای او دعوت شدم. بعد از مدتی بهبود پیدا کرد و من خط خوردم. سهمیه‌پکن را کسب کردم. با دو و نیم کیلو اختلاف، خط خوردم و کاظم رجبی به پکن اعزام شد. برای لندن و ریو هم که نهایتا سیامند اعزام شد.
 یک دوره کاهش وزن داشتی.
از لندن به بعد اوزان تغییر کرد. در دسته ۱۰۷+ رقابت می‌کردیم. اینچئون در همین وزن نایب‌قهرمان شدم. اما پیش از ریو تصمیم گرفتم یک دسته پایین‌تر بروم. طی چهار ماه و نیم، ۵۰کیلو کاهش وزن داشتم. در دو مسابقه برون‌مرزی شرکت و سهمیه را هم کسب کردم اما متأسفانه در مجموع تجربه موفقی نبود و از پارالمپیک بازماندم.
 چطور خسته و ناامید نشدی؟
ایران از IPC تقاضای تجدیدنظر کرد ولی به جایی نرسید. من همچنان امید داشتم روزی قانون تغییر کند و قسمتم شود همراه سیامند، پرچم ایران را در پارالمپیک بالا ببرم.
 در فوق سنگین، یک بار به تنهایی اعزام شدی.
سال ۲۰۱۳ بود. به تشخیص مسؤولان و با اعتماد آنها، من بدون حضور سیامند به رقابت‌های بین‌المللی مالزی اعزام شدم که با مهار وزنه ۲۷۶کیلوگرم، بهترین رکوردم را ثبت و طلای مسابقات را کسب کردم.
  بعد از آن طلا، حذف شدن‌ها سخت‌تر به نظر می‌رسید؟
نهایت آرزوی هر ورزشکاری، رقابت در میدان المپیک یا پارالمپیک است و تنها خواسته من تغییر قانون بود. ما دو رفیق بودیم و از این‌که دو بار پرچم را بالا می‌بردیم خوشحال بودیم. به همه مدال‌های‌نقره‌ای که در کنار سیامند گرفتم، افتخار می‌کنم. با این‌که در تمام مسابقات بر سکوی دومی ایستاده‌ام، ناراضی نیستم؛ چون طلا را به بالاترین رکورد می‌دهند و سیامند با آن رکوردشکنی‌ها نام خودش و ایران ما را جاودانه کرد.
 در سال کرونا رسیده‌ایم به پارالمپیکی که شبیه قبلی‌ها نیست.
بله و برای من بزرگ‌ترین تفاوتش جای خالی سیامند است. هنوز هم گاهی فکر می‌کنم در خواب سنگینی هستم. دوست دارم بیدار که شدم، بگویند قانون تغییر کرده و تو همراه سیامند مسافر توکیو هستی. گاهی فکر می‌کنم کرونا با همه بدی، تلخی و آزارهایی که دارد، به من کمک کرد و با تعویق بازی‌های توکیو، کمی به من زمان داد تا از این شوک خارج شوم. چراکه هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم این‌طور پای من به پارالمپیک  باز شود.
 این‌بار تو در فهرست هستی و خیلی‌ها چشم انتظارند.
این اولین و آخرین پارالمپیک من خواهدبود و مسؤولیت سنگینی است. شعار نمی‌دهم، جایگاه سیامند منحصر به خودش بود و تمام. او تکرارنشدنی است. اما از کرمان، شهر خودم تا اشنویه شهر سیامند، کل ایران مسؤولان و مردم همه چشم‌انتظار آن مدال قطعی هستند. گاهی می‌گویم رفیق چرا اینقدر با عجله و ناگهانی؟



رضا پورعالی / ورزش
 «هنوز هم سخت است که باور کنم سیامند رفته. خدا رحمتش کند» صحبت با حسین رضازاده درباره سیامند رحمان از این آغاز شد. حسین خودش سال‌ها قوی‌ترین فوق‌سنگین جهان بود و سیامند هم لقب قوی‌ترین معلول جهان را داشت. و حالا یکی باید درباره دیگری حرف بزند. رضازاده می‌گوید: «یک اسطوره بود. یک ورزشکار بی‌نظیر. سیامند هم از نظر اخلاقی نمونه بود و هم از لحاظ رکوردی. آنقدر خوب بود که همیشه  30-20 کیلو از رقیبانش جلو بود. با این حال چیزی که نام سیامند را سر زبان‌ها انداخت فقط رکوردهایش نبود. او بسیار خوش‌برخورد بود و خوش‌خنده. یک انسان دوست‌داشتنی.»
از حسین رضازاده درباره دیدار اول و دیدار آخرشان پرسیدیم: «سیامند را اولین‌بار در جشن تجلیل از قهرمانان دیدم. اگر اشتباه نکنم 10 سال پیش بود.
این اواخر و قبل از این‌که به رحمت خدا برود هم در سالن تمرین او را دیدم. داشت برای پارالمپیک 2020 توکیو آماده می‌شد. هنوز المپیک به تعویق نیفتاده بود و او به من گفت می‌خواهم یک رکورد خوب از خود به جای بگذارم که تا سال‌ها بماند. خدا رحمتش کند. برای طلای توکیو خیلی انگیزه داشت...»
تشابهات زیاد بود بین حسین رضازاده و سیامند رحمان؛ هر دو از جنس پولاد سرد، هردو قهرمان جهان و المپیک، هر دو رکورددار. از حسین می‌خواهیم خودش در این‌باره بگوید: «به هر حال سیامند قوی‌ترین معلول جهان بود. من در برخی مسابقه‌ها در همان حرکت اول یکضرب و دوضرب کار را تمام می‌کردم. سیامند اما همیشه اینطور بود. حرکت اول طلا را قطعی می‌کرد و می‌رفت برای رکورد. رکورد 310 کیلوگرمش هم که جاودانه شد. شاید خیلی‌ها فکر کنند چقدر راحت این وزنه‌ها را می‌زد اما مایی که دستمان به آهن خورده و ‌سال‌ها با رکوردهای سنگین  سروکار داشتیم می‌دانیم سیامند چقدر زحمت و سختی می‌کشید برای رکوردهایش.»
آخرین سوال هم این بود؛ خبر درگذشت سیامند را چطور شنیدید؟ «شوکه شدم. پای تلویزیون نشسته بودم و داشتم شبکه خبر را می‌دیدم که خبر درگذشت سیامند را شنیدم. باورم نمی‌شد. فکر کردم اشتباه شنیدم. این یکی از بدترین خبرهایی بود که از تلویزیون شنیدم. واقعا ناراحت شدم. جای سیامند بین ما خالی است. انشاا... تلاش می‌کنیم طلای فوق‌سنگین پارالمپیک توکیو نصیب یک ایرانی شود تا روح سیامند با آن مدال شاد شود.»