سالمندی پایان راه نیست
فرهنگسرای امید در دهه 80 سالمند نام داشت ولی از میانه این دهه به امید تغییر نام داد به این دلیل كه گمان می‌رفت واژه سالمند بار منفی دارد و می‌توان با جایگزین كردن امید با آن، امید و شور زندگی را به افراد سالخورده بازگرداند. زمانی كه فرهنگسرا هنوز سالمند نام داشت برنامه‌های مختلفی برای این گروه سنی تدارك دیده شد كه یكی از آنها كه بیشتر نیز مورد اقبال قرار گرفت كانون گروه كر آواهای ماندگار بود، كانونی كه با فراخوان عضوگیری كرد و با تعیین رهبر، اصولی به كارش ادامه داد. سال 83 بود كه این گروه با 12 عضو آغاز به كار كرد و با این كه سررشته‌ای از علم موسیقی و مبانی تئوری نداشتند با تمرین و تكرار به جایی رسیدند كه موفق شدند كنسرت برگزار كنند و حتی در حضور مقامات كشور اجرای كر داشته باشند.
كنسرت دوم این گروه اول آذر امسال در فرهنگسرای اندیشه برگزار شد كه نامش را گذاشته بودند آوای امید. در حاشیه این كنسرت، عبدالجبار كاكایی شاعر و ترانه‌سرا متنی در ستایش‌شان نوشت و حتی پیشنهاد داد ترانه‌ای برایشان بسراید. همه این اتفاقات خوب نشان می‌دهد كه سالمندی پایان زندگی نیست و سالمندان ارزش سرمایه‌گذاری را دارند، برخلاف آنچه تصور می‌شود سرمایه‌گذاری برای سالمندی بازدهی ندارد. البته كاركردن با سالمندان پیچیدگی‌های زیادی دارد مخصوصا این كه آدم‌ها با افزایش سن دل نازك هم می‌شوند.
بنابراین باید در گروهی همچون كر كه نیاز به وحدت و همصدایی دارد با دقت و ظرافت رفتار شود تا اگر كسی خوشحال به گروه آمد خوشحال هم از آن خارج شود و یك روزخوب را تجربه كند. با وجود این اما فرهنگسرای امید درصدد است دومین گروه كر ویژه سالمندان را راه‌اندازی كند و مدتی است مشغول عضوگیری بوده و شرط پیوستن به گروه نیز فقط علاقه‌مندی است.
