تونس در سكوت و سكون فرو رفته است. پنجشنبه گذشته صدها هزار كارمند خدمات عمومی به فراخوان سندیكای قدرتمند موسوم به UGTT برای اعتصاب پاسخ مثبت دادند. در حال حاضر تقریبا هیچ فعالیتی در فرودگاه پایتخت و بنادر و ایستگاه‌های راه‌آهن به چشم نمی‌خورد.
هزاران تونسی در خیابان بورقیبه؛ همان خیابانی كه ژانویه 2011 محل برخورد نیروهای پلیس و تظاهركنندگان بود جمع می‌شوند و در برابر نیروهای سپر به دست پلیس ضد شورش فریاد می‌زنند: «ما چیزی برای از دست دادن نداریم، ما همگی ورشكسته‌ایم.»
تعداد كمی از تونسی‌ها از مواهب حاصل از اصلاحات پس از سقوط دیكتاتوری بن علی برخوردارند. 11 میلیون نفر باید تورم 8 درصدی را تحمل كنند و در مناطق فقیرنشین جنوب غربی كشور نیز از هر سه نفر یك نفر بیكار است.
تونس بدون كمك‌های صندوق بین‌المللی پول، پولی ندارد و این كمك‌ها هم بیشتر صرف بازسازی نیروهای امنیتی شده و به جیب بروكراسی دولتی می‌رود. افرادی كه از این بوروكراسی منتفع می‌شوند به هر صورت ممكن از هرگونه تغییر جلوگیری می‌كنند.
آن نسل جوانی كه بن علی دیكتاتور را سال 2011 به تبعید عربستان سعودی فرستاد، كشور را در وضعیتی نگران كننده و تعیین كننده می‌بیند. خلیل المساكنی، فعال سیاسی در حالی كه به دقت واژه‌هایش را انتخاب می‌كند، می‌گوید: تونس امروز به این واقعیت پی برده است كه ما یا باید به یك جمهوری موزی بدل شویم یا باید به یك دولت قانون برسیم. جامعه مدنی در سال‌های اخیر دستاوردهای زیادی داشته است. بزودی با تصویب قانون جدید ارث، آخرین تبعیض‌ها علیه زنان از بین می‌رود. اما بی اعتمادی شهروندان به سیاستمداران و گروه حاكمان كشور امری ماندگار است. اگرچه بن علی رفته اما ذهنیت كارمندان او و فساد در بدنه داخلی كشور همچنان باقی است.
المساكنی و همفكرانش در نظر دارند با اصلاح بودجه، همكاری ساكنان شهرها و روستاها و شهرهای كوچك با بخش اداری و حاكمان بیشتر و بهتر شود. مشكلات اساسی فعلی مساله دفع زباله، روشنایی خیابان‌ها و همین‌طور ساخت جایگاه‌ها و پاركینگ‌ها و در مجموع بهینه‌سازی زیرساخت‌های ضروری است.
اما اینها نیازمند بودجه است و به گفته المساكنی از آنجا كه میزان فساد در بدنه محلی دولت به‌شدت بالاست، همكاری میان شهروندان و ادارات محلی نیز وجود ندارد و مالیات‌ها سه برابر شده است. ما در این مورد نیازمند یك انقلاب هستیم و این امر تازه آغاز شده است. 
اعتماد تونسی‌ها به امور سیاسی در عرصه‌های كلان، از مدت‌ها پیش از دست رفته است. بر اساس یك نظرسنجی كه توسط یكی از نهادهای ناظر بر انتخابات صورت گرفته است، 75 درصد افراد زیر 30 سال انتخابات‌های پارلمانی و ریاست جمهوری سال 2019 را تحریم كرده‌اند و قصد شركت در این انتخابات‌ را ندارند.
المساكنی در ادامه می‌گوید: تونس چرخشی به سوی دموكراسی انجام داد اما اعتماد به حاكمان فعلی وجود ندارد؛ زیرا دموكراسی به تنهایی كفایت نمی‌كند. برای بسیاری از این مردم تغییر چندانی نسبت به سال 2011 ایجاد نشده است. پزشكان جوان و متخصصان آی‌تی آشكارا به استخدام شركت‌های فرانسوی و كانادایی درمی آیند و دیگران كه این شانس را ندارند سوار بر قایق‌ها  از كشور خارج می‌شوند.
هر هفته قایق‌های ماهیگیری پر از مهاجران تونسی از بنادر این كشور به سوی ایتالیا حركت می‌كنند. محمد حلیم 24 ساله اهل بندر زازیس، سه بار برای رسیدن به سیسیل تلاش كرد و دو بار توسط گارد ساحلی بازداشت شد. او در سومین تلاش خود در پاییز گذشته كم مانده بود جانش را از دست بدهد؛ زیرا با واژگون شدن قایق در نزدیكی جربا همه سرنشینان آن كشته شدند و او تنها بازمانده این حادثه غم‌انگیز بود. البته محمد حلیم قصد دارد به محض آن كه 500 یورو از كار نصفه نیمه‌اش به عنوان كارگر موقت به دست آورد، دوباره راهی دریا شود و كشورش را به مقصدی در آن سوی دریا ترك كند.
منبع: اشپیگل آنلاین