در دو دهه اخیر وابستگی ایران به واردات بنزین یكی از مهم‌ترین آسیب‌پذیری‌های اقتصاد ایران بود به همین دلیل در گام بلند در جهت خودكفایی، طرح احداث پالایشگاه ستاره خلیج‌فارس در قالب سه فاز ۱۲۰هزار بشكه‌ای در دولت نهم سال ۱۳۸۵ در ۲۵ كیلومتری غرب بندرعباس كلید خورد. در آن زمان، كشورمان بیش از یك سوم بنزین مصرفی را وارد می‌كرد و برای رفع این معضل مجبور به اجرای طرح سهمیه‌بندی بنزین هم شد.
میعانات گازی استحصال شده از فرآیند تصفیه گاز در عسلویه یا باید به فروش می‌رسید یا در طبیعت رها می‌شد كه یك فاجعه زیست‌محیطی به همراه داشت و این‌چنین بود كه ایده ساخت بزرگ‌ترین پالایشگاه میعانات گازی دنیا با توجه به مزایای خوراك میعانات گازی ازجمله پایین بودن گوگرد آن نسبت به نفت و تبدیل ۷۰ درصد هر بشكه به فرآورده باكیفیت عملی شد.
احداث این پالایشگاه گرچه از سال ۱۳۸۵ و با مشاركت دو شركت خارجی كلید خورد اما با تنگ شدن حلقه محاصره اقتصادی بر كشور، شركت‌های خارجی یكباره عرصه ساخت این پالایشگاه را خالی كردند؛ از این رو در اواخر سال 1389 در دولت دهم اجرای آن به قرارگاه سازندگی خاتم‌الانبیاءواگذار شد. از آن زمان تا اوایل دولت یازدهم در سال 1392 پیشرفت كل پالایشگاه 75 درصد بود و بقیه كار به دولت یازدهم واگذار شد.
 حفظ و استمرار عملیات برداشت گاز از میدان مشترك پارس جنوبی و تضمین خودكفایی كشور در تأمین فرآورده‌های راهبردی انرژی ، مهم‌ترین اهداف این ابرپروژه پالایشی در كشور بوده است.
عنوان بزرگ‌ترین پالایشگاه میعانات گازی دنیا، استفاده بیش از ۷۰ درصد از تجهیزات تولیدی صنایع داخلی، نزدیك به صدرصد اجرا از سوی نیروهای داخلی، ۹۵ درصد راه‌اندازی‌های داخلی، جوان‌ترین نیروی انسانی دخیل در اجرا، آثار زیست‌محیطی با تولید فرآورده‌های باكیفیت و ركوردهای بی‌نظیر در راه‌اندازی ازجمله ویژگی‌های بارز ستاره خلیج فارس به‌شمار می‌رود كه این طرح عظیم را به یك طرح ملی تبدیل كرده است.