ایرانی‌ها كه پیش از اسلام نیز یكتاپرست بودند و در روزهایی از سال از خوردن بعضی خوردنی‌ها پرهیز می‌كردند اما روزه نمی‌گرفتند تا این‌كه با ورود اسلام به ایران، یكی از موارد مهمی كه باید به آن توجه می‌كردند بیدار كردن دیگر مسلمانان برای خوردن سحری و خواندن نماز صبح بود؛ همان‌گونه كه سپاهیان ایرانی پیش از اسلام همزمان با طلوع آفتاب بر طبل می‌نواختند؛ رسمی كه پس از اسلام به شیوه‌ای برای بیداركردن مسلمانان تبدیل شد.
رسم نقاره‌زنی برای رؤیت هلال در ایران به پیش از اسلام برمی‌گردد. ایرانی‌ها ابتدای هر ماه نقاره می‌زدند تا رسیدن ماه تازه را خبر دهند؛ در شاهنامه فردوسی ۱۸۸ بار به نقاره‌زنی اشاره شده‌ است. پس از اسلام این رسم به گونه‌ای دیگر ادامه پیدا كرد؛ چاوش‌خوان‌ها هم آمدن ماه رمضان را نوید می‌دادند؛ به این معنی كه دو یا سه روز قبل از فرارسیدن ماه رمضان به خیابان‌ها می‌رفتند و آمدن ماه رمضان را نوید می‌دادند تا مسلمانان خود را برای چنین ماهی آماده كنند و غیرمسلمان‌ها تظاهر به روزه‌خواری نكنند. همین چاوش‌خوان‌ها سه روز آخر ماه رمضان، الوداع‌خوانی می‌كردند و به استقبال ماه شوال می‌رفتند.
تا ۵۰ سال پیش در گوشه و كنار ایران موسیقی ویژه ماه رمضان داشته‌ایم. موسیقی رمضان همواره در ایران فعال و پابرجا بود تا این‌كه همزمان با روزگار پهلوی اول نقاره‌زنی ممنوع شد و روضه‌خوانی تعطیل.