در برخورد با مخاطبان بارها با این گلایه مواجه شده‌ام كه چرا سریال‌ها رنگ و لعاب ندارد؟ به نظرم اگر سریال‌ها رنگ و لعاب ندارد به دو علت است. یا این‌كه فیلمبردارها ضعیف عمل كرده و به امید این‌كه بیایند رنگ و نور را در رایانه اصلاح كنند، دقت كافی نكرده‌اند یا این‌كه استفاده از رنگ‌های سرد و بی‌روح خواست خود كارگردان است. یعنی كارگردان به لحاظ فضاسازی، تصور می‌کند با دامنه رنگی كدر و تیره بهتر می‌تواند پیام خود را القا كند.
به‌طور كلی در تلویزیون نیازمند امیدبخشی و ایجاد آرامش خاطر مخاطبان هستیم و در این زمینه نباید زیاد به دنبال تمركز بر تلخی و گرفتاری‌ها باشیم. بیان گرفتاری‌ها خیلی خوب است، ولی باید به اندازه و با لحاظ كردن چاره كار ارائه شود.
یكی دیگر از گلایه‌های مخاطبان ناظر به یكنواختی مکان‌های فیلمبرداری سریال‌هاست. یعنی انگار طبق یك قانون نانوشته از كمدی تا ملودرام حتما یا باید در خانه روایت شود یا در خودرو و عمدتا گره‌افكنی‌ها نیز با دیالوگ صورت می‌گیرد.
درست است كه هزینه‌های فیلمبرداری در محیط‌های بیرونی با آپارتمانی بسیار متفاوت است و اگر بخواهیم سریال‌ها را بیرونی بسازیم باید بودجه بیشتری را در نظر بگیریم، ولی قرارگیری در اجتماع بیرونی فی‌نفسه، داستان را متفاوت و متنوع می‌كند! البته در این مسیر، زمان فیلمبرداری زیاد می‌شود و هزینه بالا می‌رود. همین الان یك فیلمبرداری معمولی، روزانه حدود 15 میلیون هزینه دارد و حالا تصور كنید اگر از آپارتمان بیرون بیایید و در مکان‌های بیرونی داستان‌پردازی كنید، هزینه‌ها چند برابر می‌شود.
ولی اگر بودجه كافی باشد، باید در سریال‌هایمان از فضای بیرونی و نور استفاده خوبی كرد به‌خصوص اگر این فضاها در مكان‌های زیبا و جذاب طبیعت باشد یقینا مخاطب دوچندان خواهد شد. رنگ‌بندی گرم و انرژی‌بخش در كنار گسترش داستان درون فضاهای بیرونی است كه می‌تواند چاره كار سریال‌سازی باشد.