تعداد زنان معتاد نسبت به مردان معتاد بسیار كمتر است، اما چون زنان جزو جمعیت‌های خاص جامعه هستند، اعتیادشان با نگاه ویژه‌ای باید ارزیابی شود. زنان معتاد، هم پیش از شروع مصرف مواد و هم درحین مصرف مواد با مشكلات بیشتری مواجه هستند، آنها ازمنابع كمتری مانند اشتغال، درآمد و حمایت‌های خانواده و اجتماع برخوردارند، سابقه سوء‌استفاده‌های جسمی، روانی و جنسی در زنان معتاد بسیار بیشتر است و در یك كلام زنان معتاد جمعیت پنهان در جامعه هستند.
از عمده‌ترین عوامل خطر وجود یك فرد معتاد در خانواده این است كه همه اعضای خانواده شامل همسر و فرزندان به طور جدی در معرض خطر اعتیاد و مشكلات مربوط به آن قرار می‌گیرند. همسران این افراد به دلیل نزدیكی بیش از حد آنها به‌عنوان اصلی‌ترین گروه در معرض خطر به شمار می‌آیند كه البته سهم زنان از این آسیب بسیار بیشتر است. بسیاری از زنان معتاد كه برای بهبود به مراكز درمانی مراجعه می‌كنند اذعان داشته‌اند كه به دلیل اعتیاد همسرانشان معتاد شده‌اند.
با توجه به اهمیت نقش زنان به عنوان همسر و مادر درحفظ خانواده، هرگونه خللی كه به علت اعتیاد در این نقش ایجاد شود سبب تخریب خانواده می‌شود. زنانی كه مورد آزار فیزیكی و خشونت قرار گرفته‌اند در برابر عوارض ناشی از زندگی با همسران معتاد، كم‌توان‌تر هستند و به اعتیاد روی می‌آورند.برچسب زدن به زنان معتاد منجر به پنهان كردن اعتیادشان می‌شود و در نتیجه دستیابی به خدمات درمانی را هم برای آنها دشوار می‌كند. شدت اعتیاد اغلب در زنان بیشتر از مردان است و زنان معتاد زودتر از مردان معتاد تخریب همراه با اعتیاد را تجربه می‌كنند. زنان معتاد می‌توانند تا مدت‌ها اعتیاد خود را از خانواده پنهان كنند و به همین خاطر برای درمان مراجعه نمی‌كنند، چون می‌ترسند مشكلات آنها فاش شود و خانواده و به‌ویژه فرزندان خود را از دست بدهند. شرایط زندگی نامساعد، انگ، شرم و احساس گناه از مواردی است كه می‌تواند مانع ورود زنان معتاد به چرخه درمان شود. ترس ناشی از دشواری فرآیند درمان در زنان معتاد بیشتر از مردان معتاد است و مانع جدی مراجعه آنان برای درمان است. بنابراین حضور زنان معتاد درمراكز درمان اعتیاد از آنچه انتظار می‌رود بسیار كمتر است. در عین حال به علت نبود آگاهی از ابعاد و ویژگی‌های شخصیتی زنان معتاد، مراكز كافی كه درمان زنان را به طور اختصاصی دنبال كنند وجود ندارد.
با درنظرگرفتن شرایط اجتماعی و فرهنگی موجود، توجه نكردن به مدل‌های درمانی اعتیاد كه به نیازهای جنسیتی پاسخ می‌دهد و كم‌هزینه هستند، همچنین اطلاع‌رسانی نامناسب درمورد خدمات موجود برای درمان زنان معتاد، ناكارآمدی سیستم فعلی درمان را بیشتر نمایان می‌كند.