اگر از آن دسته هستید كه كمتر نامشان را شنیده‌اند، شاید فكر كنید نوظهورند و تازه كارشان را شروع كرده‌اند، اما نه، آنها 20 سال است كار می‌كنند؛ گروه سازهای ایرانی شاهو سال 1379 به همت حامد صقیری و حامد ابراهیمی تأسیس شده و تاكنون آلبوم‌هایی چون «سلطانیه»، «شهان آسمانی»، «برمدار تنبور»، «زنان سرزمین من»، «داغ سودای محمد (ص)»، «سخن‌های نهان»، «بی چند و چون» و «یادگار یار» هم از آنها منتشر شده است. شاید به این خاطر كمتر به چشم آمده‌اند چون می‌خواسته‌اند حضوری نه‌چندان پرسروصدا اما سلیقه‌مند و به دور از حاشیه داشته باشند. آنها ابتدای امر گروهی بودند با محوریت ساز تنبور و اسمشان هم بود گروه تنبورنوازان شاهو. بعدها آرام‌آرام سازهای دیگر به گروه افزوده شد؛ سازهایی كه در موسیقی ما سال‌هاست از بین رفته یا كمتر مورد استفاده قرار می‌گرفتند مثل چنگ ایرانی. همین هم باعث شده بود كه برخی گمان ببرند شاهو، گروه موسیقی نواحی است، در حالی كه چنین نبود؛ شاهو از موسیقی نواحی مختلف ایران و از سازهای موجود در موسیقی نواحی ایران بهره می‌گیرد و همه استعدادها و امكانات موجود در این موسیقی و فرهنگ را به خدمت می‌گیرد ولی با نگاه رو به جلو و امروزی، دست به تولید موسیقی‌ای می‌زند كه قابل فهم و درك برای اغلب جامعه و نسل جدید و جوان‌تر باشد.
 تفكری كه در این گروه شكل گرفت مبتنی بود بر این كه حجم صدادهی و رنگ‌بندی صوتی در موسیقی باید تغییر كند. فرم و ساختار نوشتار موسیقی،‌ صدادهی و حتی اجرا تغییر كند. راستی، آنها از اصطلاح «اركستر» برای خودشان استفاده نمی‌كنند و به خودشان می‌گویند:« گروه بزرگ سازهای ایرانی كه شاید معادل همین اركستر باشد.»