زیلایی حالا اسم غریبی نیست، حتی اگر خیلی‌ها وقتی اسمش را می‌شنوند اول چهره خاص زنان این منطقه به یادشان بیاید؛ حالا وقتی بعد از گذشت حدود دوسال پای صحبت‌های اهالی تعدادی از روستاهای منطقه می‌نشینیم، از بازدیدهای گاه و بیگاه مسؤولان دولتی می‌گویند و این‌كه حالا باورشان شده ایرانی‌اند و غریبه نیستند و كسی به یادشان است. با این حال، زیلایی منطقه بزرگی است، آن‌قدر كه هنوز بخت با بعضی آبادی‌هایش یار نبوده و مشكل آب شان حل نشده و زنان‌شان هنوز كولبری كنند برای آب. این را وقتی فهمیدیم كه تلفنی پای صحبت‌های ابراهیم والا منفرد و همسرش گلاب و دخترنوجوانش زیور از اهالی روستای كیمه علیای زیلایی نشستیم و آنها گفتند هنوز آب به روستایشان نرسیده و هر روز باید هشت كیلومتر بروند تا 20 لیتر آب بیاورند. آنها اما به ما گفتند وضع روستاهایی كه آب به آنها رسیده بهتر است و آرزو كردند هرچه زودتر لوله آب به روستای آنها هم برسد و با خودش آبادانی بیاورد!
حالا ما گزارش دوم مان از زیلایی را با آرزوی رسیدن آب و آبادانی به همه روستاهای منطقه تمام می‌كنیم، با این امید كه حداقل زیور 13 ساله و بقیه دختران نسل بعد این منطقه، درست هم‌سن و سال شناسنامه‌هایشان باشند و تصاویرشان به متفاوت‌ترین عكس‌های چالش پیری تبدیل نشود!