در گذشته كسی كه به مشهد، كربلا و مكه سفر می‌كرد قبل از اسمش دارای لقب مشهدی، كربلایی و حاجی می‌شد. لقبی كه نشان می‌داد او این سفرها را رفته و از نزدیك به زیارت آنها پرداخته. كسانی كه به مكه می‌رفتند بعد از آ‌ن‌كه از مكه برمی‌گشتند برای آ‌ن‌كه با علامتی این موضوع را نشان‌دهند كلاه سفید یا عرقچین به سر می‌گذاشتند. این خود نشانه‌ای بود كه این فرد از مكه آمده است. همچنین دیگر در میان جمع به عنوان بزرگ خاندان، آب دیده، باتجربه و كسی كه توانایی امر به معروف و نهی از منكر دارد و می‌تواند تصمیمات درستی بگیرد شناخته می‌شد. برای همین هم كسی كه حاجی می‌شد تلاش می‌كرد بتواند رفتاری بهتر و درست‌تر از گذشته داشته باشد و پختگی را در رفتار خود در معرض نمایش قرار دهد. اما به نظر می‌رسد در این سال‌ها بعضی از كسانی كه به خانه خدا می‌روند بعد از آ‌ن‌كه از سفر برمی‌گردند و روزهای ولیمه دادن‌شان به پایان می‌رسد باز هم همان روال گذشته‌شان را پیش می‌گیرند؛ بدون آ‌ن‌كه به این موضوع توجه كنند که به خانه خدا رفته‌اند تا فرصتی به دست آورند كه از نو متولد شوند و با دل و روحی پاك باقی زندگی خود را بگذرانند.