الان كل كارها كساد است و كار بازیگری هم به تبع بقیه امور هنری و غیرهنری رونق چندانی ندارد به‌خصوص كه در این بازار مكاره پیشكسوتان و قدما كمتر مشتری دارند، چون بر اصول خویش ایستاده‌اند.
اگر می‌بینیم از فلان هنرپیشه خبری نیست تا به ناگاه خبر بستری شدنش در بیمارستان به صورت گل درشت انعكاس می‌یابد ناشی از همین بی‌توجهی به قدماست.
همه جای دنیا، بازیگران و هنرمندان قدیمی خود را بر صدر می‌نشانند و بهترین نقش‌ها را برایشان می‌نویسند، ولی در اینجا، همه قدما را فقط به نیت زینت المجالس می‌خواهند. این نگاه باید اصلاح شود و رسانه ملی می‌تواند پیشتاز اصلاح چنین نگاهی باشد.
این همه داستان پیرامون‌مان هست و براساس آنها می‌توان كلی شخصیت در سنین مختلف خلق كرد و از تمام بازیگران حرفه‌ای در تمام رده‌ها سود جست، ولی می‌بینیم نوآوری كم شده و دام تكرار باعث عقبگرد محصولات شده است.
امروز سریالی می‌بینی كه انگار شبیه‌اش را دو سال قبل هم دیده‌ای. چرا؟ چون تنبل شده‌ایم و نوآوری را كنار گذاشته و دودستی چسبیده‌ایم به صرفه اقتصادی، در حالی كه باید هم و غم خودمان را بر نوآوری بگذاریم تا بینندگان مدام افزایش یابند.
در این میان استفاده از بازیگران پیشكسوت هم می‌تواند به باروری هرچه بیشتر سریال‌ها منجر شود. هرچه باشد تعاطی تجربیات قدما و جوانان خودش كلاس درسی است برای هم جوانان و هم بینندگان.
از پیشكسوتان غافل نشویم، چراكه جوانان هم دیری نمی‌گذرد كه پا به سن می‌گذارند و به مصداق «هر چه كنی به خود كنی» در زمان پیری است كه درمی‌یابند محترم شمرده شدن چقدر لذت دارد.