چند سالی است كه وزارت آموزش و پرورش با مشكل كمبود معلم دست و پنجه نرم می‌كند. البته این كمبود در سال‌های اخیر با به‌كارگیری معلمان حق‌التدریس، خریدخدمتی و نیروهای دیگری از این دست جبران شده است و امسال نیز این مشكل با استفاده از همین روش‌ها برطرف خواهد شد. چراكه براساس قانون، آموزش و پرورش موظف است برای كلاس‌های خالی از‌هر‌راه ممكن معلم جذب كند و نباید هیچ كلاسی خالی از معلم بماند. اما ریشه اصلی مشكل كمبود معلم در آموزش و پرورش به سال‌هایی برمی‌گردد كه دانشگاه فرهنگیان كمتر از ظرفیت موجود دانشجو جذب می‌كرد. براساس آمارهای اعلام شده، این دانشگاه فقط در سال تحصیلی گذشته و آینده به اندازه ظرفیت كامل خود دانشجو جذب می‌كند، اما در سال‌های تحصیلی گذشته گاهی پیش می‌آمد كه دانشگاه فرهنگیان کمتر از  4000‌دانشجو جذب كند.
این مساله نیز به تفكر آن زمان مسؤولان دانشگاه فرهنگیان بازمی‌گردد كه گمان می‌كردند نیاز نیست لزوما آموزش و پرورش به تربیت معلم بپردازد و این وزارتخانه می‌تواند با جذب نیرو از بین افرادی كه در دانشگاه‌های دیگری غیر از دانشگاه فرهنگیان تحصیل كرده‌اند نیز نیروی انسانی مورد نیاز خود را جذب ‌كند. در صورتی كه این تفكر براساس قواعد علمی حوزه آموزش و پرورش است و معلم كارآمد ابتدا باید در دانشگاه‌های تخصصی این حوزه تربیت شود و بعد با دانش و روحیه معلمی به عرصه تعلیم و تربیت ورود پیدا كند.
اما در شرایط فعلی، وقتی كه در آستانه هر سال تحصیلی، آموزش و پرورش با مشكل كمبود معلم مواجه می‌شود، این مساله را با جذب كسانی كه برای تعلیم دانش‌آموزان به صورت تخصصی تربیت نشده‌اند، برطرف می‌كند. این موضوع، خود نقطه ضعفی برای نظام آموزشی ما محسوب می‌شود، چون نیروهایی نظیر حق‌التدریس و سربازمعلم هرقدر هم كار خود را درست انجام دهند، بازهم آموزش‌دیده این حوزه نیستند و در دوره‌های كارورزی مخصوص آموزش و پرورش را شرکت نكرده‌اند. از این رو، نمی‌توان به این نیروها به اندازه كافی اطمینان كرد و در بین آنها، معمولا معلمان دلسوز و خبره كمتر یافت می‌شود. بنابراین بهترین روش برای حل مساله كمبود معلم این است كه با افزایش تدریجی ظرفیت دانشگاه فرهنگیان، معلمان مورد نیاز آموزش و پرورش با استفاده از استخدام فارغ‌التحصیلان این دانشگاه تامین شود.